Survivor~JHS~

♠1♠

Eveeet yeni hikâye! Bakalım beğenecek misiniz? Medya ice and fire♥♥♥

İyi okumalar ^^

______________________

Alarmımın çalmasıyla uyandım. Yataktan kalkıp banyoya gittim. İhtiyaçlarımı halledip aşağı indim. Her zamanki gibi boş olan mutfağa doğru ilerledim. Dünden kalan Ramen'i ısıtıcıya koydum. Telefonum çalmaya başlayınca üst kata çıktım. Telefonu komidinin üstünden alıp kimin aradığına baktım. 'Eun ji'. Hemen telefonu açtım.

"Günaydın Yumin. Nasılsın bakalım bugün?"

"Aynı."

"Yah tek vereceğin cevap bu mu ya!?"

"Ne diyim?"

"Neyse bir şey deme bu arada sorduğun için sağol ben de iyiyim."

Elimi alnıma vurdum.

"Özür dilerim Eun ji. "

"Sorun değil. Bu arada bugün doktor kontrolün var hatırlatırım."

"Evet biliyorum."

"Yanında geleceğim merak etme. Şimdi kapatmalıyım. Sonra konuşalım."

"Tamam."

Telefonu kapattım. Doktora kontrole gidecektik. Benim için. Lisede nolduysa beni sert, acımasız biri hâline getirdi. Sürekli birilerini dövmek istiyorum. Buna da sadist deniyor. Bugün de ne kadar sadist olduğumu ölçecekler ve ona göre tedavi uygulamaya başlayacaklar. Ama ben bu hâlimi seviyorum. Beni kimsenin değiştirmesine izin veremem. Vermem de zaten. Aşağıda öten ısıtıcının sesiyle kendime geldim. Hemen aşağı inip Ramen'i çıkardım. Üzerine pul biber döküp yemeye başladım. Evet pul biber acıydı ama benim acılarım daha çok olduğundan onunkini bastırıyordu. Bana adeta toz şeker gibi geliyordu.

Ramen'i yedikten sonra üst kata çıkıp üzerimi değiştirdim. Siyah pantolonumu ve soluk kırmızı tişörtümü giydim. Üstüme de gri bir hırka aldığımda Eun ji aradı.

"Hazırlandın mı Yumin? Seni almaya geliyorum."

"Ha-ha hapşuuuu!"

"Yah kulağım!! Yumin biraz insan gibi hapşır bu ne ya!?"

"Ne yapayım!? Hazırım diyecektim ama hapşırdım. Benim suçum değil!"

"Neyse tamam kapının önündeyim. Hemen gel geç kalmayalım."

Telefonumu kapatıp aşağı indim. Ne ara bu kadar çabuk gelmişti? Ayakkabılığın üstünden anahtarımı da alıp evden çıktım. Eun ji'nin gri arabasını görünce oraya ilerledim. Şoför koltuğunun yanına geçip kemeri taktım. Eun ji gülümseyip arabayı çalıştırdı.

Eun ji benim tek gerçek arkadaşımdı. Onu kırmamaya dikkat ediyordum. Ama o bana hiçbir zaman gerçek manada kırılmıyordu. Bu da beni rahatlatıyordu.

Hastaneye gittik ve sıra aldık. Şimdi oturup sıramızı bekliyorduk.

"Kim Yumin?"

Adımı duymamla Eun ji ile birlikte ayağa kalkıp doktorun odasına girdik.

"Lütfen şuraya oturun Kim Yumin."