İnananlar İçin

Arada

Ben Cristal aradayım...
Neyin arasında olduğumu hikayemi anlattığımda anlayacaksınız. Belki de anlayamayacaksınız.

Çok uzun zaman önce yaklaşık üç yıl önce ailemle müstakil bir evde yaşıyordum. 14 yaşındaydım. Üç tane mavi-yeşil renklerinde çok tatlı kuşlarım vardı.

Onlar olmasa arada bile olamazdım.

Bir gün korku hikayelerin başladığı zamanlarda yani geceyken nedensiz yere uyandım. Yatağımdan kalktım. Kendimi çok huzursuz hissediyordum. Sanki yalnız değilmişim gibi...

Arkama yavaşça baktım. Tabii ki hiçbir şey yoktu. Lavaboya ilerledim. Işıkları açtım. Çıplak ayakla biri parkeye basıyordu. O ben değildim. Ben halıda yürüyordum. Etrafı biraz süzdükten sonra lavaboya girdim. Aynaya baktım. Biraz yüzümü inceledim. Gece olduğu için kapıyı kapamaya gerek duymadım. Tuvalete oturdum. Tuvaletimi yapamadan kuşlarımın bağırışını duydum. Hemen tuvaletten kalkıp kuşlarımın bulunduğu odaya yani kendi odama ilerledim. Korkmuyordum çünkü böyle şeylere inanmazdım. Odamın ışığını açmaya çalıştım ama açılmadı. Sanırım elektrik kesilmişti diye düşünmek isterdim ama hala tuvaletin ışığı yanıyordu. Umarsamayıp komidinimin üstündeki kuş kafesindeki kuşlarıma baktım. Hala bağırıyorlardı. Yemekleri, suları ve oyuncakları vardı. Ne istiyordu bunlar diye düşünürken annem ile babamın odasından ses geldi. Annem, "Cristal kuşların yemeğini vermeyi mi unuttun!" diye seslendi. Birkaç saniye sonra terlik sesleri gelmeye başladı. Annemin gelmesini bekledim. Annem odadan girdi ve "Uyu artık tatlım." dedi. Annem odaya girdiğinden beri kuşlar daha fazla bağırmaya başlamıştı. Annemi öpüp "İyi geceler." dedikten sonra kuşların susmasını beklemeye başladım. Annem odadan çıktıktan birkaç saniye sonra kuşlar sustu. Yatağıma uzandım ve kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Annemin sesiyle uyandım. Saate baktım sadece 5 dakika uyumuşum. Annem kendi kendine "Cristal neredesin?! Tatlım! Cristal!" diye etrafa bakınıyordu. Anneme şaşkınca bakarak "Anne, buradayım." dedim. Beni duymuştu bana bakmamıştı bile. Ben görünmezdim herhalde. Çok normalmiş gibi söylediğime bakmayın. O an ben de çok şaşırmıştım. Annem, "Kızım neredesin? Sesin geliyor ama seni bulamadım." dediğinde korkudan çenem titremeye başladı. Anneme bakmaya devam ederek "Anne 5 dakika önce geldiğinde beni gördün. Hatta yanağımdan öptün." dedim. Annem dehşete düşmüş bir ifadeyle etrafa bakıyordu. Annem sonunda "Ben bu gece ilk defa yataktan kalktım." dedi.

O günden beri kimse beni göremiyor. Sadece duyabiliyor. Bir sürü şeye parasız ulaşabilmek güzel ama görünmek çok isterdim. Ayrıca normal bir insanın görmemesi gereken varlıklar peşimi bırakmıyor...

Biliyorum. Güzel bir hikaye olmadı. Ama bir sonraki hikaye GERÇEK bir hikaye olacak. Umarım bu hikayeyi beğenmişsinizdir...