THAT MONSTER

Chapter 1

"The emotion that can break your heart is sometimes the very one that heals it..."
- Nicholas Sparks

ARRA

I IMMEDIATELY open my eyes when I heard the unstoppable ring of my phone's alarm beside my bed. Suddenly, the ringing stopped. Apparently, it was Tessa standing in front of the window who turned it off. I feel my body weakened by the rays of sunshine touching my skin.

"I guess it's the same dream again?" my personal nurse, Tessa asks.

I only replied her a quick hum.

Panaginip na gustong-gusto kong takasan. I wanted to add but I chose not to talk about it anymore. Lalo lang akong nasasaktan the more na iniisip ko ang mga nangyari.

"Naghihintay na ang Papa mo sa baba. Bumangon ka na riyan."

"Okay. I'll be there in 10 minutes, Tessa," inaantok kong sagot sa kanya habang kinakamot pa ang mga mata ko.

By the time she left me I stretched my arms and yawn. I grabbed my phone on the bedside table to check the time.

It's already 8:07 a.m and it's Monday. Maaga pa naman para pumunta sa SFU. Tumayo na ako sa higaan at dumeretso sa banyo para maghilamos at mag-toothbrush pagkatapos ay bumaba na ako patungo sa dining room. Nakita ko si Papa na humihigop ng kape sa kanyang baso habang binabasa ang isang magazine tungkol sa mga medisina.

He's a licensed doctor here in San Francisco. Cardiothoracic surgeon. Si Mama at Kuya naman ay nasa Pilipinas kaya kaming dalawa lang ngayon ni Papa ang magkasama. Anim na taon na rin kaming nawalay sa kanila para lang malunasan ang sakit ko sa puso. Yeap. I have an incurable heart disease. But maybe this is not the right time to talk about it.

Lumapit ako sa bandang likuran ni Papa para yakapin siya. "Good morning po, Pa."

"Good morning, sleepy head. How's sleep?" Binitawan niya ang hawak niyang magazine at hinaplos nang bahagya ang braso kong nakakawit sa leeg niya.

"Hmm. Good," I lied, partially.

"Maupo ka na, let's have some breakfast first," utos niya kaya humiwalay na ako sa pagkakayakap ko sa kanya. Umupo na ako at kumain.

We just talk and laugh as usual. Ganito kasi kami araw-araw. And oh, I love the pancakes he makes today.

"Mami-miss ko 'tong pancakes mo, Pa," ani ko habang may laman pang pancakes ang bibig ko.

Uminom naman na siya ng tubig at inayos ang reading glasses niya. Then he faced me.

"What time is your flight nga pala?"

"3:00 pm po," sagot ko at humigop ng kape.

"Arra, you should stop that. You know it's not good for your health." Turo niya sa kape. "Ba't hindi ko man lang napansin na nagpatimpla ka kay manang Annie," he said slightly shaking his head, trying to scold me again.

"Yeah yeah. Last na po 'to, Pa. Uuwi naman na ako sa Pilipinas, pagbigyan niyo na po ako, hmm?" I said, trying to be cute. Wala siyang nagawa kun'di ang bumuntong hininga na lang sa inasta ko.

"So tuesday night ka na makakarating doon? 9:00 in the evening exactly. Are you sure you can do this alone?" He sound worried. "Safety mo lang ang inaalala ko baka kasi -"

"Pa, I'm a big girl now. I can handle this. Wala naman sigurong mangyayaring masama sa akin, right?" Hindi ko na siya pinatapos magsalita dahil alam ko na ang sasabihin niya. I held his hand to make him feel at ease. "And besides susunduin naman ako ni Kuya sa airport. Don't worry about me, Pa. Kailangan ko na rin kasing umuwi dahil miss ko na silang lahat do'n sa Pilipinas. It's been 6 years already."