Giftuinen | De begaafden

8.

Het eerste waar Alice aan denkt zodra ze wakker wordt, is dat ze nog drie dagen heeft. Die gedachte wordt gevolgd door een  gevoel van onwetendheid en snel daar achteraan grote ergernis. Ze voelt zich ontzettend stom dat ze de jongen niet hielp, ondanks te verwijtingen van zijn moeder en Cierré's aandringen om weg te gaan.

Aan Cierré's gezicht te zien is zij net zo geërgerd. De twee zitten aan de ontbijt tafel, de stilte voelt zwaar op de schouders. De butler komt binnen en verbreekt de stilte. "Is alles naar wens?" Vraagt hij. Cierré laat een geërgerde zucht ontsnappen en wrijft met haar handen over haar slapen. Ze staat abrupt op en brengt alle planten die in de ruimte zijn naar buiten en zodra ze klaar is sluit ze de ramen en deuren. Dit keer zit ze iets meer ontspannen. 

"Prinses, voelt u zich goed?" Vraagt haar butler. 
"Nu veel beter, ja." Antwoord ze. 
Zodra Alice haar laatste slokken heeft genomen en het brood heeft opgegeten schraapt ze haar keel. "Cierré," Begint ze, onzeker of de vrouw tegenover haar nog geïrriteerd is, "ik heb je hulp echt nodig."
"Het was leuk je als gast te hebben, Alice, maar meer ga ik niet doen." Cierré's antwoord kwam snel, alsof ze dit al bedacht heeft.
"Ik heb nog een ingrediënt nodig," zegt Alice nu iets dringender, "we zijn er dichtbij, ik kan het voelen!"
"Je zegt 'we' alsof je mij erbij betrekt," die woorden kwamen er fel uit, "als je hier niets meer nodig hebt, ben je vrij om te vertrekken."
Een lange stilte volgt. 

Dit maakt het veel lastiger voor Alice. Ze kijkt Cierré aan die haar thee dringt. Haar donkerblauwe haar zit in een losse staart. Een zucht ontsnapt uit Alice mond. 
"Ben je de jongste van je familie?" Vraagt Alice in een poging een gesprek aan te knopen. Cierré knikt.
"Ja, jij ook?"
"Nee, ik ben de oudste." Ze houdt  nog even achterwegen dat beide ouders er niet meer zijn. "Je werd vast verwend, hé. Mijn zusje kreeg altijd wat ze wilde omdat zij de jongste is."
Cierré begint te lachen wat de sfeer weer iets draaglijker maakt.
"Ik werd helaas niet verwend," antwoord Cierré die een verbaasde blik ontving, "oke wel een beetje. Maar ik kreeg niet alle aandacht. Als kind wilde ik verwend worden met de aandacht van mijn ouders in plaats van de spulletjes die ze alsmaar kochten."
"Het lijkt mij ook moeilijk als je ouders een hele land moeten regeren."
Cierré schudt haar hoofd. "Mijn oudste broer kreeg vooral alle aandacht. Zijn krachten waren zo sterk, mijn ouders investeerden heel veel tijd in hem. Het is immers zo dat de sterkste van een royale familie de troonopvolger is. Ik kwam niet eens in aanmerking, ik was dat rare meisje dat met plantjes praatte." Haar ogen beginnen te dwalen het theekopje in haar hand, terugdenkend aan haar jeugd.

"Maar je steen is Robijn, dat is toch heel wat?" Probeert Alice haar op te vrolijken.
"Robijn is geweldig, ja, maar het is niet de hoogste rang," Cierré zucht en kijkt haar butler aan voordat ze haar blik weer richt op Alice, "weet je al hoe onze rangen systeem werkt?"
"Een beetje."
" Als een kind wordt geboren heeft het nog geen rang, niemand weet hoe sterk het kind wordt. Zodra het kind kan lopen of kruipen, brengen de ouders het naar een grot, slapende vulkaan of een andere plek waar stenen te vinden zijn. De meeste ouders kiezen voor de slapende vulkaan omdat daar de meest zeldzaamste stenen liggen. Het kind moet daar naar binnen, een steen pakken en dan terugkomen."
"Maar dat kind is nog heel jong! Hoe weten ze nou wat ze moeten doen!"
"Dat weten ze niet en dat is de bedoeling. Veel ouders proberen zo'n kind voor te bereiden door het alleen glinsterende stenen te laten zien in de hoop dat ze die pakken. Maar eenmaal in de vulkaan staat het kind er alleen voor." Cierré speelt met haar theelepel alsof ze niet weet wat ze moet zeggen.
"Gaan de kinderen niet dood?"
"Sommige overleven het wel... sommige niet." Cierré voelt zich duidelijk schuldig door deze traditie. Niet dat ze er veel aan kan doen, maar ze is wel een soort van tegenwoordiger van het land.

"Dus als ik het goed begrijp, gaat het kind naar binnen en komt het terug met een steen?" Vraagt Alice.
"Ja inderdaad, het lukt meestal wel in een paar pogingen. De kinderen begrijpen het niet helemaal en zien het nut ervan niet in. Die pakken soms het eerste en beste dat ze tegenkomen. En soms is dat een steen van de laagste rang, soms hebben ze geluk en pakken ze een waardevolle steen."

"Had jouw broer ook dat geluk?" Vraagt Alice.
Cierré schudt haar hoofd. "Nee, die kwam steeds maar terug met takjes, en uiteindelijk met kiezelsteen."
Alice en Cierré beginnen te lachen.
"Ik was de enige die terugkwam met een Robijn. Op dat moment dachten mijn ouders inderdaad dat ik sterke krachten zou krijgen en kreeg ik een beschermer," ze knikt naar de butler, "maar niks is minder waar. Hoe dan ook, het systeem klopt van geen kanten, maar toch blijven we dat doen."
"Er is nog iets dat u bent vergeten te vertellen, prinses." Zegt de butler.
Cierré kijkt hem aan en ze herinnert zich wat er nog meer speelt.
"Dat is waar ook," zegt ze, "soms komen kinderen terug zonder steen, maar dan hoeven ze niet terug."
"Waarom dan?" Vraagt Alice nieuwsgierig nu.
"Omdat ze terugkomen met zilver haar en Robijn rode ogen."

Het duurde even voordat Alice doorhad wat ze zegt. "Net zoals de jongen gisteravond?" Vraagt Alice voor de duidelijkheid. Cierré knikt. 
"Zij groeien op met merkwaardige krachten, niemand weet precies wat ze kunnen doen, maar ze zijn zoveel sterker dan de sterkste personen." Vertelt Cierré, "we noemen ze Origine, geruchten gaat dat zij de Bewaarders zijn van de krachten van ons land." 

Met deze nieuwe informatie lijkt het alsof Alice gave is getriggered.
"Cierré, je planten, wat zeiden ze allemaal... waarom zette je ze buiten?"
Cierré was even stil, verbaasd van de plotselinge verandering van gesprekstof.
"Niks bijzonders." Antwoordt ze dan. Maar daar neemt Alice geen genoeg mee, ze moet het weten. Als zij hun gaves bundelen, redden ze het nog! Alice zou haar zusje nooit opgeven, maar ze heeft simpelweg het middel niet. Haar ene kant wilt dat ze nu vertrekt naar Gnymphea, maar haar andere kant wilt dat ze het middel eerst vind. Er staan levens op het spel, en jammer genoeg ook die van haar zus, maar als ze het nu opgeeft en vlugt van haar verantwoordelijkheid, gaat het nooit goed komen, dus doet ze iets wat ze nooit zou doen omdat haar trots altijd in de weg staat; ze smeekt.