story of you and me {voltooid}

hoofdstuk 4

peter wou naar mij toe lopen, toen hij dichterbij kwam ging ik achter uit. toen ik bij de muur kwam stond ik op en rende zo snel mogelijk weg, mijn hand kwam net tegen zijn arm aan ik hoorde hem gillen. ik draaide me zelf snel om en ik dan een brandwond op zijn arm ik sloeg mijn handen voor mij mond en ik begon te huilen. ik ging langzaam naar achter toen ik bij mijn raam kwam sprong ik naar buiten wetend dat er een balkon zat. maar toen ik lande zag ik Steve op me aflopen ik smelt de deurknop snel, maar hij sprong toen door het glazen deel van de deur. ik liep naar achter terwijl Steve naar mij liep. toen ik bij het randje kwam struikelde ik en viel het balkon af. ik kon me nergens aan vastgrijpen, ik viel van de één en dertigste verdieping naar beneden. toen ik op de grond kwam voelde ik niks, ik zag niks, ik hoorde niks.

opeens hoor ik een geluid van ver weg. ik kan niet plaatsen wat voor geluid. maar het werd steeds harder, en harder. 'ze leeft nog! ze leeft nog!!' hoor ik iemand roepen wie weet ik niet, ik zag niet wie het zij. toen hoorde ik niks meer. zeker wel een uur later werd ik wakker mijn ogen gingen open maar alles was wazig en moeilijk te zien. ik had een enorme pijn in mijn arm en mijn ribben waarschijnlijk gebroken een/of gekneust. 'meneer Stark ze is wakker!' hoor ik iemand roepen maar okal had ik mijn ogen open ik kon niet zien wie. Tony kwam de kamer binnen en ging naast mij zitten. 'Tony?' vraag ik. ik probeer omhoog te komen. 'blijf rustig liggen en ik voel handen op mijn schouders. 'wie zit er aan de andere kant?' vraag ik. 'peter, dat zie je toch wel?' antwoord Tony. 'n..nee ik zie b...bijna niks.' zeg ik nu bang. omdat niemand iets zei raakte ik nog banger.
'het komt allemaal wel goed met mij'. probeer ik hun maar ook mezelf gerust te stellen. 'peter?' vraag ik aan hem. 'wat is er?' vraagt hij verdrietig/bezorgt. 'hey ik ben niet vanplan om nu al dood te gaan hoor' zeg ik aardig 'hoe gaat het met jou arm? heb ik je veel pijn gedaan?' 'het is wel een flinke brandwond maar het doet al minder pijn. maar maak me geen zorgen over mij liever over jezelf.' zegt peter. ik kijk daar waar ik denk dat Tony zit en vraag 'hoe erg is het?' 'bij jou, arm gebroken been gebroken en 3 ribben gebroken, bij peter een brandwond van zijn schouder tot zijn elleboog'. zegt tony eerlijk. 'oh oke... zou ik even alleen mogen zijn?' vraag ik 'ra hoor' Tony loopt samen met peter mijn kamer uit. 'Loki?' vraag ik. 'wat is er schooooo.... oh jij ziet er goed uit.' zegt Loki. 'ja zeker wel' zeg ik lachend 'au, niet lachen dus'. 'gaat het wel?' vraagt Loki op een aardigere toon dan normaal. 'nee niet echt, maar weet jij wat er met mij aan de hand is?' 'welk deel je krachten of jij die half dood in jee bed ligt terwijl een normaal mens dood zou zijn geweest als ze vanaf die hoogte vallen?' 'allebei maar vooral de eerste'. 'nou ja je krachten omdat je de dochter bent van Bjort godin van zon en warmte, en de andere omdat je een god bent die kunnen net wat meer hebben denk ik zomaar...' antwoord Loki 'oke 1. dat klinkt logies en 2. wacht WAT? ik ben een godin?'er schoot weer een pijn scheut door me heen 'ja dat ben je' 'vreemde vraag kan je me helpen die kut krachten onder controle te krijgen? ik ga je niet meer proberen te vermoorden' vroeg ik aan Loki. 'met plezier maar eerst ga je maar gouw beter worden en weer zien anders kan ik je niet helpen'

de dagen er na ging het steeds beter ik begon steeds beter te zien en mijn been, arm en ribben deden minder pijn dan normaal als ik me bewoog. ik kreeg altijd een ontbijtje op bed. ze probeerde mijn in mijn bed te laten. iedere keer dat er bijna iets verbrande kwam Loki en zorgde dat het toch niet gebeurde. ik riep vaak om Loki en soms hoorde Tony dat hij vroeg vaak aan mij waarom ik naar Loki riep. ik gaf nooit antwoord (duh). toen ik weer kon lopen wouden ze me in mijn bed houden maar ik negeerde dat ik liep gewoon uit mijn kamer 9 van de 10 x werd ik naar mijn kamer terug gestuurd en in bed gelegd. maar ik ging er daarna weer uit en liep moeilijk weer uit mijn kamer en ging op de bank zitten. ik had peter al lang niet meer gezien ik was bang dat hij me nooit meer wou zien omdat ik hem pijn had gedaan maar die gedachte verzette ik meestal snel met dat hij het waarschijnlijk erg druk had met school.
uiteindelijk kon ik weer normaal lopen en normaal alles doen en zien en ik kreeg ook steeds meer controle over mijn "goddelijke" krachten. Tony wist nog niet dat ik een godin was. tot vandaag dan.

ik zit op mijn kamer 'misschien moet ik het tegen Tony vertellen dat ik een godin ben' dacht ik. dus ik liep naar de woonkamer en zocht Tony op later bleek hij in zijn werkplaats te zijn. 'Tony? .... Toooooonnnnnnnyyyyy?!?!..... Tooooooooooooonnnnnnnnnyyyyyyyyyyyyyyyyyyy!!!!!! Tuney? ynoT? UHGGGG!!! TONY!!!' gil ik harder. hij schrikt en knalt tegen de lamp aan die boven hem zat. ik begin keihard te lachen. 'wat?' zegt Tony geïrriteerd. 'ik moet je iets vertellen denk ik...' zeg ik