story of you and me {voltooid}

Hoofdstuk 17

Ik schoot een vuurbal naar haar hoofd en ze sprong snel opzij. Ik maakte een ondoordringbare koepel van brandend ijs om de Avengers en loki en viel Jenny nog eens aan. Ze verdween en kwam achter me en stak een mes naar me. Ik sprong naar achter en schoot een ijspunt naar haar hoofd. Ik maakte een eluzie die het gevecht voor haar moeilijker zou maken. Ik sprong snel naar haar toe en stak haar in haar arm. De draaide zich om en trok het mes uit haar arm. En stak hem naar mijn buik. Hij schaafte langs mijn buik en veroorzaakte een snijwond. En een diepe ook. Ik teleporteerde me weg en schoot een ijspunt nar haar. Hij raakte haar bij har wang en liet een bloederige streep achter. Ze maakte zijzelf weer klijn zodat ik haar niet meer zag en kwam weer tevoorschijn achter me. Netzoals de vorige keer dieuwde ze mij arm uit de kom. Ik draaide me snel om en sloeg haar in haar gezicht met mijn goede arm. Ze verdween weer en ik dieuwde mijn arm weer terug in de kom. Ze flopte weer op achter me ik draaide me snel om en sprong opzij. Stak een ijspunt in haar zij en ze verdween weer. Toen ze tevoorschijn kwam stak ik weer. Recht in haar buik. Een dodelijke steek. Snel pakte ze een mes en snee een diepe kras in mijn arm door mijn slag ader. Daarna ook een in mijn zei. En toen viel ze op de grond. Dood. Ik probeerde het bloeden te stoppen maar dat lukte niet. Alles draaide om me heen. De zwaartekracht trok aan mijn lichaam. Er bleef bloed uit mijn pols komen. Hoe kan het uberhoud zo veel zijn? En de snee in mijn buik hielp ook niet echt mee. Toen viel ik op de grond. Omhoog komen lukte niet meer. Het leek alsof ik aan de grond vast gespeikerd zat. Langzaam werd alles donkerder. Ik keek naar de ijskoepel waar de Avengers en loki in zaten en zag dat hij smolt. Ik zag loki en de rest nog naar me toe rennen, maar daarna werd alles zwart. Helemaal zwart. Ik hoorde niks. Ik zag niks. Niks.

POV loki.
We hadden haar mee genomen naar de Avengers touwer. Ze lag nu al een maand in haar bed. Geen teken dat ze wakker was. Hartslag eerst super laag. We wisten niet of ze in eerste instantie zou blijven leven. Ik wou niet wachten. Het doet me pijn om haar zo te zien. Als die Jenny nog leefde was ze nu dood geweest door mij. 'Verdomme...' fluisterde ik. Ik zat naast haar bed. Het leek alsof ze mooi lag te slapen.
(Time scip)
1 en een halve maand al. 'Hoe kan ze nog niet wakker zijn?!' Gilde ik. 'Dat weten we ook niet! Het kan zelfs nog weken duren!' Ik keek boos naar Tony. Oh wat hat ik toch veel zin om het nog eens uit het raam te gooien, niet nu... 'denk je dat ik het niet erg vind dat ze nogsteeds niet wakker is?!' 'Nee natuurlijk niet. Je vond het ook niet erg om 4 jaar ongeveer niet tegen haar te zeggen zat ze half godin is en jij haar vader!' Ik zag Tony's gezicht veranderen. Hij keek verdrietig. 'Als jij echt om haar gaf had je dat allemaal gezecht!' Het was al laat en Tony liep snel weg. 'Oh! Nu loop he zelfs weg! Heb ik gelijk dus?!!' Hij ging sneller lopen. Ik ging terug naar haar. Ik ging naast haar op een stoel zitten en pakte haar hand beed. 'Word alsjeblieft snel wakker. Ik kan het hier niet uitstaan zonder jou.' Ik legde mijn hoofd op de rand van het bed en viel in slaap.

Toen ik wakker werd zag ik haar bang naar me kijken. Ik begrijp het niet Warom zou ze bang zijn?

'W...wie ben jij?'