story of you and me {voltooid}

Hoofdstuk 15

Oké even een vraagje gaan we het houden op POV mens dat al 15 hoofdstukken lang geen naam heeft? Zo niet geef me een idee voor een naam.

POV loki
'NEE!' Gilde ik echt super hard. Ik rende hinkend naar haar toe. 'Nee!' Ik zakte in elkaar 'nee' ik keek naar Jenny die lachend verdween. Ik keek terug. Ze haalde geen adem meer. Ik luisterde of ik haar hard nog hoorde. 'NEEE!!!' Ik zag dat de Avengers om en of andere magiese wijze opstonden. Ze liepen naar ons toe tot ze door haden wat er aan de hand was. 'Nee! Je kan niet dood zijn...' zei ik bijna huilend. Wanneer was de kaatste keer dat ik huilde? Ja hoor toen begon het, traan boor traan liepen ze over mijn gezicht. Ik trekte haar omhoog in een knuffel. (Ja hij knuffelt nu een lijk ;)) ik tilde haar op voor de Avengers bij me waren en stond op. Ik liep hinkend weg. Ik liep naar de boomhut en legde haar daar op een bed. 'Je kan niet dood zijn...' zei ik zacht. Ik hoorde de wolf buiten blaffen. Ik liep even de boomhut uit en riep naar hem dat hij zijn bek moets houden. Ik liep terug. En. Ze Was weg... 'nee!' Ik rende snel naar buiten. "Een lijk kan nooit zelf weg lopen. Of ze Is helemaal geen lijk..." ik begon met zoeken want in bijde gevallen moest ik haar vinden.

POV je weet wel. De hoofdpersoon die geen naam heeft.
Sorry loki. Ik kan niet anders. Het doet me echt pijn om hem zo te zien. Ik zat nu ergens in een boom. Het is beter voor hem als hij niet weet dat ik nog leef. Hij keek naar boven in de boom waar ik zat. Ik verstopte mezelf verder in de bladeren. Ik sprong snel een andere boom in. Maar loki hoorde het en rende er achteraan. "Kipnuggets!" Riep ik in mijn eige hoofd. Snel teleporteerde ik mezelf wat verder weg. (Hoofdstuk 8 ik heb het al lang niet meer gebruikt ;)). Ik kwam zeker wel 10 bomen verder en ik zag dat loki verder zocht. 'Sorry loki' zei ik zo zacht dat ik het zelf amper verstond. Ik teleporteerde me verder weg. Iets te verveigenlijk. Ik stond op het Avengers gebouw. 'Hoe kam ik hier' ik dacht even na. 'Oh... Warom dacht ik ook aan hun...? Laat ook maar... ik ga er weer vandoor.' Ik had nogsteeds de kleren aan die loki mij had gegeven... nou de helm dan... ik had zijn jurk gejat en op mijn maat gemaakt... ik teleporteerde me in een leegstaand vakantie huisje. Snel veranderde ik mijn kleren naar normale kleding en stak mijn haar op in een knotje. En maakte een eluzie om mijn oog kleur te veranderen van groen naar blouw en mijn haar van zwart naar blond. Ik keek in de spiegel 'ik zie er nu al uit als een ander mens...' ik besloot in het huis te gaan wonen tot er weer mensen heen gingen.

Ik verveelde mezelf dus teleporteerde mezelf naar de stad. Ik liep het steegje uit en stond gelijk stil "jemig wat veel mensen!" Dacht ik. Ik keek even en ja hoor. Overal kraampjes. Ik liep naar de kraampjes en zag overal leuke nutteloze dingetjes liggen. Het werd te druk dus ging ik weer snel weg. Opeens zag ik peter samen met ned. Ze waren aan het praten en ik zag dat peter er erg verdrietig uit zag. "Wat is er gebeurd?" Vroeg ik in mijn hoofd "oh... wacht... ik ben dood gegaan" ik liep snel langs. Niet dat ze me gaan herkennen namenlijk. En toch, peter leek iets in me te herkennen. 'Nee dat kan niet waar zijn...' zei hij zacht. Ik liep snel door. Maar ik struikelde en viel plat op mijn gezicht. Peter draaide zich snel om en rende naar me toe. 'Gaat het?' Vroeg hij vriendelijk. Hij stak zijn hand uit. 'J...ja hoor...' zei ik in de hoop dat hij niks door. Hij was altijd wel een leuke jongen. Maar loki blijft altijd leuker! Ik zei snel gedag en liep weer weg. Toen ik langs een raam liep zag ik hoe de kleding me stond, jemig wat staat het me slecht! Ik teleporterde me snel terug naar het huis en trok mijn loki-kleding weer aan. En maakte er een elusie overheen. Dit zat veel lekkerder. En het zag er toch uit als een mooi t-shirtje met regenboog kleuren. En een leuke korte broek. Ik teleporteerde me weer terug naar de stad. Op dat moment zag ik iemand met een geweer. Gericht op een vrouw. Ik hoorde hem af gaan en mijn reactie was gelijk een ijs muur maken en de man vast vriezen aan de grond. De vrouw gilde en rende weg. Mensen keken waar het vandaan kwam en ik deed hetzelfde als de ander om ervoor te zorgen dat het er niet uit zag alsof ik bed had gedaan. Nog geen halve minut later kwam de Avengers. Verhalen versprijden echt snel hier. Ze keken eerst of ze mij zagen maar er ging een knopje om bij hun en je zag duidelijk dat ze allemaal verdrietig waren. Ze hadden me letterlijk dood zien gaan voor hun ogen terwijl ze me aan het verdedigen waren. Ze zette de man af bij de politie en ik liep snel door.