Gegijzeld

1 p.o.v. Eva

Ik lig op het oude bed in het midden van de lege kamer en hoor het geronk van een auto in de verte. 'Zouden ze me dan eindelijk komen halen?' Vraag ik me af. Mijn laatste beetje hoop vloeit weg als na twee minuten het alweer doodstil is. Stil... Veel te stil voor mij. Was ik nog maar thuis, waar alles gewoon was. Ik weet het nog zo goed.

'Eva? Kom je beneden? Het eten is klaar!' riep mijn moeder van beneden. Haar vertrouwde stem, waar ik geërgerd 'Jahaa' naar had geroepen is nu weg. O wat ik er wel niet voor over zou hebben om die stem weer te horen roepen! Vlak na het eten hadden we ruzie gekregen en het was flink uit de hand gelopen. Ik was woest naar buiten gerent en had keihard 'Tot nooit meer!' geroepen. En toen gebeurde het, toen kwam die creepy man uit de buurt, waar we allemaal bang voor waren de voordeur uit. Het was al wat schemerig, dus ik sprong gou achter een paar tonnen, in de hoop dat hij me nog niet had gezien. Maar wel dus, hij had me gezien.

Ik hoor de voetstappen, het knisperen van de blaadjes onder zijn voeten. 'Hij zal me toch niet vinden in dit donkere hoekje?' Bid ik in stilte. Maar de voetstappen komen steeds dichterbij, alsof hij weet waar ik zit. En op dat moment werd ik gepakt. En ik weet dondersgoed waarom.