H.O.P.E

{7}

«Άλεκ δεν είσαι δειλός. Ήσουν μικρό παιδί και πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο για εσένα και την μητέρα σου» είπε καθώς μου έσφιξε το χέρι ενώ εγώ σκούπισα ένα δάκρυ που κύλησε.

Γύρισα να την κοιτάξω για να δω τα μαύρα μάτια της να γυαλίζουν και το χέρι της να κρατάει ακόμα το δικό μου.

Ένιωσα μερικά δάκρυα να γεμίζουν τα μάτια μου και δάγκωσα τα χείλη μου σε μια προσπάθεια να τα κρατήσω.

Όταν αυτή το παρατήρησε γύρισε στο μέρος μου και έπιασε με τα χέρια της το πρόσωπο μου.

Σκούπισε με τους αντίχειρες της τα δάκρυα μου.

«Άλεκ είσαι πιο δυνατός από όσο νομίζεις!» είπε και ένα αχνό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα δικά της χείλι μα συνάμα και τα δικά μου.

Οι ματιές μας κλειδώθηκαν και την κοιτούσα στα μάτια για αρκετή ώρα και για μια στιγμή νόμιζα πως ειδα έναν μικρό γαλαξία να ξεπροβάλει μέσα στα σκοτεινά μάτια της.

Μα το κουδούνι σύντομα χτύπησε και την έκανε να τιναχτεί και να απομακρυνθεί από κοντά μου.

Μέσα σε λίγα λεπτά η αυλή γέμισε
παιδιά και πρώτου μπορέσω να την κοιτάξω μια τελευταία φορά εκείνη φόρεσε τα ακουστικά της και απομακρύνθηκε προς το πίσω μέρος της άυλης.

Το γνωστό καπνιστήριο του σχολείο μας.

Έτσι σηκώθηκα και εγώ από την θέση μου και με το βλέμμα μου έψαξα τον Τζέης.

Σύντομα τον εντόπισα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας να κάθονται σε ένα παγκάκι λίγο πιο μακρυά.

Έτσι περπάτησα προς το μέρος τους μα κανείς δεν φάνηκε να προσέχει την παρουσία μου ή μάλλον την απουσία μου.

Απλά συνέχιζαν ακάθεκτοι την κουβέντα τους, χαχανιζοντας.

Έκατσα στην άκρη μαζί τους και δεν έβγαλα άχνα.

Όμως δεν με πείραζε και τόσο που δεν μου μιλούσαν γιατί έτσι είχα χρόνο να σκεφτώ όλα αυτά που μόλις είχαν συμβεί.

Μα τελικά το μόνο που μπορούσα να δω ήταν τα μάτια της.

Μαύρα μα κόκκινα. Η κούραση ήταν ζωγραφισμένη εκει με τα πιο άχαρα χρώματα, όμως ακόμα μπορούσα να διακρίνω λίγο φως, λίγο χρωμα.

Το κουδούνι που πρόδιδε πως θα μπαίναμε για μάθημα με έβγαλε από τις σκέψεις μου και ασυνείδητα σηκώθηκα και περπάτησα προς το εσωτερικό του κτιρίου.