Ο κόσμος που ζούμε

Κεφάλαιο 9-Ταίριασμα, Αποδοχή

Νομίζω ότι είναι ένα θέμα όπου ήταν πάντα επίκαιρο σε όλες τις εποχές και δεν θα σταματήσει ποτέ να αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα σε όλες τις κοινωνίες, μα στα τελευταία 10 χρόνια νομίζω ότι έχουμε πάρα τραβήξει το θέμα.
  Βαρέθηκα, και όμως βαρέθηκα. Βαρέθηκα να προσπαθώ να ταίριαζω σε κάτι που δεν μου πάει, να προσπαθώ να αλλάξω αυτό που είμαι για να γίνω κοινωνική αποδέχτη, βαρέθηκα να "βουλώνω" το στόμα μου γιατί οι ιδεολογίες μου δεν ταιριάζουν με τις ιδεολογίες του καθένα, βαρέθηκα να πνίγω τις σκέψεις μου για να μην ενοχλώ της υπεράνω της κοινωνίας. Πόσες και πόσες φορές θα δούμε στο δρόμο άτομα, επιφανειακά, χωρίς σκέψη, πιστεύω. Ρομπότ της κοινωνίας, αγόρια κορίτσια, μικροί μεγάλοι...
  Αηδίασα να βλέπω τα κορίτσια όπου έχουν μια ζωή μπροστά τους,κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά, να καταστρέφονται γιατί θέλουν να ταιριάζουν με όλη την μάζα. Μα φυσικά τι είναι η ζωή χωρίς followers ή likes; Χωρίς τα κινητά μάρκας και τα επώνυμα ρούχα και παπούτσια; Τι είναι η ζωή μας χωρίς να αλλάζουμε τα αγόρια σαν τα πουκάμισα; Και φυσικά ποιες είμαστε αν δεν βγάλουμε όλη την ψευτιά στα social media; Όλος αυτός ο σαματάς για να καταλήξουμε άψυχα ρομπότ. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.
  Τι είμαστε αν δεν πάμε με την μάζα;
Ποιοι θα ειναι οι πραγματικοι άντρες αν δεν παίξουν με τα συναισθήματα κάθε κοπέλας;
Ποιοι είμαστε;
Προσωπικά, ποτέ δεν σταμάτησα να προσπαθώ να είμαι λίγο αποδεκτή... Και αναγνωρίζω το λάθος μου.... Ας μην το αναγνωρίσεις εσύ, εγώ βαρέθηκα να προσπαθώ να ησυχάζω την σκέψη και να την πνίγω για άλλους... Βαρέθηκα...

  Δεν μπορώ άλλο να είμαι μια ξένη στο δικό μου σώμα και μυαλό. Κανείς δεν μπορεί πραγματικά. Και αν δεν μπορούμε γιατί το συνεχίζουμε;