Harry Potter en het Mysterie van Zweinstein

Harry Potter en het Mysterie van Zweinstein 5: Betrapt

Albus

'Hoe de fuck?!' Roep ik uit, en verschillende leerlingen draaien zich om naar mij. 'Nico! Je zag Sara toch?! Ze is weg!' Ik begin in paniek te raken. Ze stond hier, en nu - poef - zomaar weg! Hoe kon dit gebeuren?

'Albus!' Roept een bekende stem achter mij. Natuurlijk mijn vader. Hij komt met grote passen door de lerarenkamer lopen.

'Pa- ik bedoel professor! Ik stond hier met Sara Spinet te praten, en toen - poef - zomaar weg! Gewoon, ineens! Geen lichtflits, echt raar!' Roep ik uit. De wanhoop moet duidelijk te horen zijn.

'Jij,' en daarbij wijst hij op Nico. Hij deinst achteruit. 'Ga Mine- sorry, professor Anderling halen! Snel!' Hij knikt en sprint weg. Onderweg botst hij tegen Roos op, en samen vallen ze op de grond, over elkaar heen. De meiden om haar heen gniffelen, en met hoofden zo rood als bieten staan ze op. Hij rent weer verder, en even later is hij uit het zicht.

'Albus, hoe gaat het?' Vraagt m'n vader bezorgt. Ik knik.

'Gaat wel. Ik ben gewoon heel erg geschrokken. Je verwacht tenslotte niet dat iemand zomaar ineens verdwijnt, vooral niet na-' snel houd ik mijn mond. Wat heb ik nou weer gedaan?

Harry

'Wat?' Vraag ik na zijn afkapping. Wat wilt hij me niet vertellen?

'Niets,' zegt hij haperig, en kijkt snel de andere kant op.

'Al-'

'Pap, er is niets,' zegt hij boos en beent weg. Hij gaat bij een groepje jongens staan en doet alsof er niets aan de hand is. God, wat is hij lastig. Maar ik kom er wel achter.

Ik ga op de plek staan waar Sara Spinet moet zijn verdwenen. Ik voel een soort vreemde sfeer, maar voor de rest is het niets. Het is echt heel gek, want op Zweinstein kun je helemaal niet Verdwijnselen of Verschijnselen. Dat staat in de Beknopte Geschiedenis van Zweinstein - afgerond, door Hermelien. Ik pak mijn toverstok, en gebruik een bezwering.

'Specialis Revelio,' zeg ik, en het oppervlak wordt een beetje troebel. Het houdt op, en ik zie een steentje liggen op de grond. Ik pak het op en stop het in mijn zak. Ik bespreek het later wel met Ron, Hermelien en Ginny. Dan gaat het portretgat open en stapt Anderling de leerlingenkamer in. Meteen verstommen alle gesprekken.

'Harry, godzijdank,' zegt ze, en loopt snel naar me toe. Tenminste, voor hoe snel haar benen het kunnen verdragen. 'Ga alsjeblieft verder mensen!' Meteen praat iedereen weer even hard als altijd. 'Wat is er gebeurd?'

'Albus!' Roep ik, en hij draait zich om. Sikkeneurig beent hij naar ons toe en kijkt me vuil aan. Ik geef hem een waarschuwende blik. 'Vertel jij professor Anderling maar wat er is gebeurd.' Hij kijkt naar haar op, en vertelt het verhaal. Bij het verdwijngedeelte slaat ze haar handen voor haar mond.

'Hoe heeft dit alweer kunnen gebeuren?' Zegt ze en trekt me mee naar haar kantoortje. Eenmaal aangekomen en de deur dichtgedaan laat ze haar patronus verschijnen en roept Ginny, Ron en Hermelien op. Nog geen vijf minuten later stormt Ron de kamer binnen met een hoofd zo rood als een tomaat.

'Wat is er gebeurd?' hijgt hij en veegt zijn voorhoofd af met zijn vliegtenue. Dan gaat de deur open en rent Ginny binnen. Ze ziet me staan en werpt zich in mijn armen. Anderling kijkt ons ernstig aan en begint met vertellen.

'Harry, heb je het al tegen ze verteld?' vraagt ze bang. Ik knik. 'Alleen Ginny.'

'Wat vertellen?' vraagt Ron en doet een stapje naar voren. Hermelien pakt zijn bovenarm vast en leunt tegen hem aan.

'Aggut, Hermelien, natuurlijk. Ga zitten,' zegt Anderling en zwaait met haar toverstok. Een stoel komt naar voren en ze gaat zitten.

'Goed...' Ze begint met vertellen en aan het eind van het verhaal heeft Hermelien haar handen voor haar gezicht. Ron wrijft over haar schouder en slikt.

'Hoe kon dit gebeuren?' fluistert Hermelien en schud haar hoofd.

'Ik wil jullie het onmogelijke vragen. Willen jullie voor de school proberen dit mysterie op te lossen?' Vraagt Anderling en kijkt ons één voor één aan. Ik knik, net als alle anderen.

'We zullen alles proberen wat we kunnen,' zeg ik en breng mijn hand naar mijn zak. Ik voel het steentje zitten en besluit het er later met Ginny, Ron en Hermelien over te hebben.

Albus

'Dude, please, don't worry,' roept Nico uit in onze kamer. We zitten op onze hemelbedden terwijl Casper, Tom en Vino nog in de leerlingenkamer zitten met hun vriendinnetjes. Hosselaars.

'Nico, jij hebt geen idee hoe ik mij nu voel. Vooral niet na...' ik slik. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee.

'Al, luister nou naar me. Je vader had niets door joh. Please, stop blaming,' sneert hij en staat op. Hij loopt naar de deur en gaat weg.

Alleen blijf ik achter op onze gedeelde kamer. Zuchtend laat ik me achterover vallen op mijn hemelbed. Waarom moest dit Sara nou weer gebeuren... ik ken haar al sinds mijn eerste jaar en waren vrienden. Sommigen zeiden dat zij meer voelde, en stiekem vond ik dat ook wel leuk. Maar ja... nu is ze weg. Foetsie.

James

'James!' Roept Cindy Filister me achterna rent als ik boos wegliep. 'James, wacht nou!' Gilt ze en ik hoor een plof. Ik kijk achterom en zie dat ze gevallen is. Net goed.

'James! Ik kan alles uitleggen!' Smeekt ze.

'Laat maar. Het is uit, Cindy. En laat je gezicht nooit meer aan me zien,' roep ik boos en zeg, 'Maanling,' als ik voor het portretgat sta. Het schilderij zwaait open en ik storm naar binnen, net wanneer Noëlle Tomas daar staat. Ze struikelt en valt achterover; als ik haar niet had vastgehouden. Ze slaakt een gilletje als ze terug tegen mijn borst aan slaat en ik zucht.

Ik weet ook heus wel dat ik sexy ben.

Verveeld zet ik haar weer terug en ga naar mijn kamer. Ik pak mijn boeken Verweer tegen de Zwarte Kunsten en begin te lezen. Het is mijn lievelingsvak. Na een kwartier zwaait de deur open en komt mijn broertje Albus binnen gestormd.

'Wat?' Vraag ik verveeld zonder op te kijken van mijn boek. Ik was net bij de Vledderveervloek.

'James! James, Sara Spinet is verdwenen! Dat is al de derde deze maand!' roept hij uit en zit te springen. God, ik moet onthouden dat hij nog dertien is...

'Calm down, Altje. Doe nou maar rustig voordat iemand iets merkt. En die Nico van jou vertrouw ik ook niet. Zolang we alles volgens hem doen, gebeurt er niets,' fluister ik geïrriteerd. Aansteller.

'Maar James, jij hebt het uitgemaakt met Cindy! Wat nu?! We kunnen haar niet zomaar-' voordat hij zijn zin wilt uitspreken gebruik ik een spreuk.

'Silencio!' zeg ik en zwaai met mijn toverstok die ik tevoorschijn had gehaald. Hij wilde ons bijna verraden. Langzaam loop ik naar de deur terwijl Albus staat te tieren in mijn kamer. Ik gooi de deur open en Lily komt languit op de vloer te liggen.

'Lily!' sis ik en trek haar naar binnen. Ze ploft languit op de grond en kreunt. Zuchtend trek ik haar omhoog en smijt de deur dicht.

'Lily. Wat ging je doen?' vroeg ik haar geïrriteerd. Goh, ik had het wel fijn mijn eerste jaren. Ze staat snel op. Als er tranen in haar ogen staan rent ze weg naar de deur, gooit hem open en rent recht in iemands armen. Mijn vaders armen.

'Hoi pap,' zeg ik opgelaten. Dit gaat heel wat worden.