That Damn Girl NL

24. Ally

Alison Janssen
'Ik kom zo snel mogelijk.' En er klinken een paar piepjes. Ze heeft opgehangen. Had ik iets verkeerds gezegd? Heeft ze geen zin meer in me? Is ze klaar met me? Is ze toch wel een player? Allerlei vragen schieten door mijn hoofd. 'Jij gaat mee naar huis. Pak je spullen maar.' 'Zeg, meneer, dat gaat zomaar niet' probeert Carter nog, maar hij wordt zo aan de kant geduwd door mijn vader. 'Ze is mijn dochter, jongen, dus bemoei je er niet mee. Pak je spullen, nu!' Met trillende handen volg ik zijn bevel op. Ik gooi al mijn spullen in een koffer en rits hem dicht. Ik ben zo bang voor hem in deze staat. Sowieso ben ik bang voor mensen als ze boos zijn, maar dat komt door mijn moeder. 'Je andere spullen laat ik wel ophalen.' Hij grijpt mijn bovenarm strak vast en sleurt me mee naar de auto. Ik vang de geschrokken blik van Carter nog op voor hij me de kamer uittrekt. Ik wilde Mies nog spreken, maar ze had het te druk met andere dingen. Ik begrijp het wel. Ze wist het überhaupt niet. Hoe zou ze reageren? Zou ze me bellen? Zou ze het aan Carter vragen? Zou ze me gaan haten?

Mijn mobiel blijft maar afgaan, maar ik neem expres niet op. Het is Michelle en als ik opneem, barst ik in tranen uit waarschijnlijk. Ik heb zo'n twintig gemiste oproepen van haar. En meer dan vijftig berichtjes. Ik kijk uit het raam en zie het vliegveld. 'Waar gaan we heen?' 'Ik ga verder met mijn zakenreis. Alleen nu moet je maar mee.' Fijn, alleen maar verveling! Het is net zoals vroeger. Onder mijn vijftiende mocht ik niet alleen thuisblijven van mijn vader, dus moest ik elke keer mee. Ik heb mijn tweede en derde jaar van de middelbare online gedaan en voor de rest alleen maar op hotelkamers gezeten. Ik moest me maar vermaken van hem. Nu weer waarschijnlijk. 'Kom.' Ik sta op uit de auto en we lopen het grote gebouw in. 'Pap, ik moet nog even naar de WC.' 'Ga maar, ik zorg dat het vliegtuig zo klaar staat.' Hij loopt door met onze koffers en ik sla af naar het toilet. Gelukkig is het helemaal leeg. Mijn ringtoon klinkt door de ruimte en ik neem op. 'Jezus, Ally! What the fack denk je dat je aan het doen bent? Waar ben je? Geef me godverdomme daar eens antwoord op!' Ze is echt enorm boos. Ik voel de druppels over mijn wangen glijden. 'I-Ik ben o-o-op het vliegveld.' 'Why the fack?' Ik slik angstig. 'Mijn v-vader neemt me mee op z-zakenreis.' 'En dat kon je niet even melden? Ik ben helemaal klaar met je.' 'Mies.' Ik sta op het punt van breken en dat hoor je ook duidelijk in mijn stem. 'Wat?' 'S-Sorry.' 'Je weet godverdomme hoeveel ik om je geef! Dat ik van je houd! Dat ik zo verdomde boos kan worden om dit soort dingen! En je denkt dat een sorry dat oplost?' 'N-Nee, maar ik kan niet meer.' Het blijft even stil, waardoor ik de stilte verbreek met mijn neus ophalen. 'Ally, ik wil je gewoon niet kwijt, oké?' 'Ik jou ook niet.' 'Kan je terugkomen? Zodat we een goed afscheid kunnen nemen?' 'Mijn vader is echt heel streng op het moment. En ik moet met hem mee het vliegtuig in.' 'Ja, Carter zei al zoiets. Weet je waar je heen gaat?' 'Nee.' 'Beloof me dat je me belt zodra je aangekomen bent. Dan vertel je waar je bent en kom ik naar je toe.' 'Dat kan echt niet, Mies.' 'Bel me in ieder geval.' 'Oké.' 'Ik houd van je.' 'Ik ook van jou.' Ik hang op, veeg de tranen van mijn wangen en zorg dat ik er weer een beetje normaal uitzie. Ik heb nog steeds de trui van Michelle aan. Ik snuif haar geur nog een keer op en loop dan naar buiten. 'Beetje tempo, Alison.'