That Damn Girl NL

18. Ally

Alison Janssen
'Je hebt het koud of niet?' Ik knik tegen haar nek aan. 'Hier.' Ze slaat haar leren jasje om mijn schouders. 'Je bent veel te lief.' 'Ik ben niet lief.' 'Jawel.' 'Nee.' 'Ja.' 'Nee.' 'Ja.' 'Dit is vervelend.' Ik giechel en leun nog wat dichter tegen haar aan. 'Zullen we naar binnen gaan anders?' 'Nee, ik sta hier prima.' 'Echt? Heb je het niet te koud?' 'Nee.' Jawel, maar binnen voelt het zo beklemmend. Hier heb ik lucht en ruimte en ben ik alleen met Michelle. Ondanks dat het zo koud is. Het horen van de zee heeft wat rustgevendst. 'Hey, wat is er?' Vragend kijk ik haar aan tot ik door heb dat mijn wangen nat zijn. Was ik aan het huilen? Oh. Oké. 'Niks, gewoon. Alles komt er even uit.' Ze geeft me een schattige glimlach. Ik ga op mijn tenen staan en druk zacht mijn lippen op de hare. Ze doet voorzichtig met me. Dat doet ze alleen bij mij voor mijn gevoel. De kus verandert in heftig gezoen. Ik duw haar tegen de muur van het balkon. Ze trekt met een plagerige grijns terug. Er staat genot en lust in haar ogen. 'Zo zo. Wat is er opeens met jou?' 'Ik heb trek.' Haar blik schiet naar vragend. 'In jou.' Ik herken mezelf helemaal niet meer terug, maar het is wel waar. Mijn stem is lager dan normaal. 'Oh my god, Ally.' Ze duwt haar lippen weer op de mijne, maar ik duw haar naar achter, tegen de muur. Ik wil haar, hier en nu. Een speels lachje staat op haar lippen als ik de mijne er weer opdruk. Ik pak de kraag van haar shirt strak beet en sleur haar mee naar het bed, van het balkon af. Ik trek haar shirt uit, met wat moeite vanwege haar arm, en schud daarbij het jasje van mijn schouders. Ik neem volledig de leiding en ze merkt het duidelijk op. Normaal is zij altijd dominant, maar nu ben ik de baas.

'Ik zit wel onder door jou.' Ze staat voor de spiegel. Grijnzend kom ik omhoog met haar shirt aan. 'Mooi zo.' 'Jij was toch niet het jaloerse type?' Ik kruip naar haar toe. 'Je moest eens weten.' Ze trekt een los shirt over haar lingerie heen en gaat gehurkt voor de spiegel zitten. Ik ga achter haar zitten en geef haar een kus op haar wang. 'Baby.' 'Wat houd ik ervan als je dat zegt,' fluister ik in haar oor. Ze pakt haar mobiel erbij en maakt een foto. 'Zullen we ons ook gewoon zo gedragen in het openbaar?' Ik denk na over het geen wat Isabel had gezegd over de school. Ze zouden het raar vinden. 'Bae, dat kan niet.' 'Bae?' lacht ze. 'Ja, nieuwe bijnaam voor jou.' Ik sla mijn armen om haar nek. 'Ik houd van jou.' 'I know.' Ze heeft die plagerige glimlach om haar lippen. 'Pestkop.' 'Je bent mijn vriendin. Plagen mag.' Ik ga rechtop staan en zie nu pas de zuigzoenen in mijn nek. 'Zeg, jij hebt het niet bepaald nonchalant gedaan.' 'Wat niet?' Ze laat zich vallen op de grond en kijkt me zo aan. 'Nou, hier gaan wel vragen overkomen, Mies.' Ze blikt in de spiegel en ziet de paarse vlekken in mijn nek. 'Het valt best mee.' 'Er gaan vragen komen en wat moet ik dan zeggen?' 'Jij deed het ook.' 'Lager. Weet je, we moeten hier geen ruzie overmaken. Sorry. Maar hoe ga ik dit verbergen?' Ze staat op. 'Niet.' 'Hoe bedoel je niet?' 'Als ze het vragen, wees gewoon eerlijk. Wat maakt het nog uit?' 'Ik wil niet dat ze ons raar vinden, Mies.' 'Dat gebeurt niet. Carter vond het niet raar en als Carter het niet raar vindt, vindt niemand dat want anders gaat hij achter je aan.' 'Oké.'