Hani olur ya, böyle herkesin bir saklanma yeri olur. Benimki yıldızların altı. Sanki yıldızlar beni koruyacakmış gibi hissettiriyor. 5 yaşında bulmuştum saklanma yerimi. Annemle babam her zaman olduğu gibi yine kavga ediyorlardı. Annem benim bilmediğim kelimelerle dolu cümlelerini yine babama söylüyordu. O gün aklıma sadece oradan uzaklaşıp sakin, hiç kimsenin olmadığı bir yere yani yıldızların altına, en büyük yıldızın altına gitmek gelmişti. Bunu kendimi bildim bileli yapıyorum. Annem her defasında sorar nereye gidiyorsun diye, hava almaya der, çıkarım. Artık alıştım. Birgün gitmesem sanki içimde bir boşluk varmış gibi hissetirir. Hayatımda üstüme aldığım sorumlulukları orada geçirdiğim dakikalarda üzerimden atabilirim. Sorumluluklarımın, üzüntülerimin, yaptığım hataların, kırgınlıkların beni rahatsız eden herşeyin, yok olduğunu şu 17 yaşımda üzerime düşen bütün işlerin beni beklediğini, yarın nasıl üzüleceğimi, beni kıran bütün insanların bana söyleyecekleri alaylı sözleri bugünden biliyorum. Çünkü her zaman olan şeyler... Aslında alıştım bunlar sanki benim günlük rutinlerim gibiler. Her gün aynı şey... Bakalım yarın sabah nasıl günaydın diyecekler? yumarta ve unla mı? su dolu kovayla mı? Bakıp göreceğiz...
Herkese merhabalar🍫🍫🍫giriş güzelmiydi sizce? Umarım güzel olmuştur... Kitabı başlamadan kafamda o kadar çok bölüm oluşturdum ki neyse neyse çok uzatmıyım umarım yazacağım kitabı beğenirsiniz🌼şimdilik hoşçakalın🍫🌼çikolatalı papatyalarımmm😂🍫🌼🍫🌼🍫🌼🍫🌼🍫🌼
