Love me please

Waarom?

Ik zat de hele tijd naar de klok te kijken, wachtend op het moment dat ik Tom kon confronteren. 'Triiiiiiiing!', deed de bel en ik haastte me naar buiten. Olivia vroeg me nog even of ik klaar was en ik liep op hem af. 'He!', riep ik tegen Tom, in de hoop dat hij het hoorde. Tom zijn antwoord was duidelijk:'Wat moet je van me?'
'Ik kom je bedanken, je had niets meer gezegd.'
'Klopt. Mag ik nu gaan?'
'Nee!', riep ik nog, maar hij was al weg. Olivia kwam naar me toe en kon aan mijn ogen zien dat het niet goed was gegaan. 'Probeer tijdens de middagpauze nog eens,', suggereerde Olivia terwijl ze haar appel opat. Ik keek naar de grond en probeerde ervoor te zorgen dat Tom geen barst kon maken in mijn harde pantser. Als mijn pantser brak dan was niet meer wie ik was, dan was in een softie. De bel ging en voor de tiende keer vandaag zuchtte ik en ging ik naar mijn lokaal.

~de middagpauze~
Ik ging naar mijn tafel, nam mijn brooddoos uit mijn tas en begon te eten. Ik zocht Tom en terwijl ik aan het rondkijken was had ik niet door dat Sien zich naast mij had geïnstalleerd. Ik at langzaam mijn boterham op en dronk langzaam en slokje water. Dan zei Sien opeens:'Tom is toch zo knap ik weet zeker dat hij vandaag nog naar mij gaat komen. Want hij is mijn prins op het witte paard, mijn licht in de duisternis!' Olivia begon ongelooflijk hard te lachen, dat Tom zich eindelijk naar onze tafel keerde, hij schudde zijn hoofd en draaide zich weer om. Zijn vriend begon met ons te lachen en iedereen keek ons aan. We mochten de eetzaal uit en gingen naar een bankje. 'Middagsport gaat beginnen!', riep Olivia.
'Ja, ik kom!'
'Super!'
Toen ik naar het lokaal ging zag ik dat Tom daar ook was. De sportieve Tommy-boy WoW. En dan kwam Jens hijgend aanlopen en hij haalde mij weg van Tom en zei:'Mag ik jou zakrekenmachine gebruiken, ik heb overhoring van wiskunde?' Ik nam mijn zakrekenmachine uit mijn tas en wendde mijn blik af van Tom. Ik zag Tom een meisje met blonde haren kussen en voelde een steek van jaloezie. Ik trok mijn stoute schoenen aan, verzamelde al mijn moed en ging op hem af. 'Waarom negeer je mij, je hebt mijn leven gered?', vroeg ik luid zodat iedereen het kon horen.
'Iedereen zou dat gedaan hebben.'
'Neen!'
'Elk fatsoenlijk mens dan! En laat me nu met rust!', riep Tom en hij ging weg. Waarom negeert hij mij, waarom? Met tranen in mijn ogen denkend aan zijn koele blik ging ik de sportzaal binnen.

Het laatste lesuur begon en Mevr. Glick was uitleg aan het geven over le partitif , oersaai dus. De bel ging en ik stak mijn oortjes ging en ik liep naar huis. Ik keek naar de grond en knalde op John, de nerd van mijn klas. 'Hey,', zei hij lief en ging met zijn hand door zijn haar. Zo hard als ik kon begon ik te rennen, help ik wil niet dat John achter me zit. Ik liep en liep tot dat ik niet meer wist waar ik was. Dan hoorde ik een bekende stem zeggen:'Ben je verdwaald?' Ik draaide me loom om en keek in zijn groene ogen. Het was Tom.