ŞEYTANLA ANLAŞMA

4. Bölüm:*

 Sabah gözlerimi, hastanenin odasında açtım. Başımda annem vardı. Annem uyandığımı fark edince hemen bana ‘’nasılsın? İyi misin? ’’ diye sordu. Ben de onaylarcasına kafamı salladım. Annem tekrar bana ‘’biraz dinlen ’’ dedi. Anneme bakınca benim için ne kadar üzüldüğünü görebiliyordum. Anneme ‘’dün ne oldu, neden buradayım? ’’ diye sordum. Bana ‘’hatırlamıyor musun?’’ dedi. Bende hayır anlamında kafamı sağ sola salladım. Annem bana şöyle dedi ‘’dün seni evin önünde baygın bulduk, sanırım açlıktan halsiz düşmüş ve bayılmışsın, yani önemli bir şeyin yok ’’. O an şaşırdım.
  Dün olanlar bir rüya olamazdı. Ama bıçaklanmıştım. Karnıma baktım. Nasıl bir tek yara izi bile yoktu? Bunun anlamı imzaladığım anlaşmadan dolayı böyle olduğumdu. Sonra içeri babam girdi. Benim uyandığımı görünce biraz rahatlamış gibiydi. Babam ‘’aç mısın? Bir şeyler yemek ister misin? ’’ dedi. Ben ‘’evet biraz açım’’ dedim. Babam hastanenin kantinine bir şeyler almak için gitti. Ama zaten hastanede kahvaltı dağıtıyorlardı. Bu da ailemin, benim için endişelendiğini gösteriyordu. Öğlen olmuştu, biraz hava almak için hastanenin bahçesine çıktım. O an tek başımayken daha çok düşünebilecektim. Dün olanlar, anlaşma... Bunların rüya olmadığına emindim. Ama nasıl cehenneme insan gönderecektim? Aklım biraz karışmıştı. Biraz düşünürken, biraz da gökyüzüne baktım. Oraya bakarken dünkü anılarım canlandı. Tıpkı dündü. Ölürken gökyüzüne bakmış gibi hissetim. Ama şu an hayattaydım ve yaşıyordum. Bahçedeki banklardan birine uzandım. Mutluydum... Ama birkaç dakika sonra beynimde bir ses duydum. Az önceki mutluluğumun, huzurumun yerini, yeniden korku almıştı. Ama bu ses tanıdıktı. Bu homurtulu sesi dünde duymuştum. Bu şeytandı. Bana ‘’Anlaşmaya uy.’’ dedi. Benim ise nasıl cehenneme insan göndereceğim konusunda hiçbir fikrim yoktu. Bana tekrar ‘’Güçlerin... Güçlerini kullan. ’’ dedi. Ama güçlerimi nasıl kullanacaktım? Güçlerimi kullansam bile ben insan öldürebilir miydim? Sonra kafamdaki bu ses kayboldu. Sanırım anlaşmaya uymasam beni cehenneme tekrar yollayacaktı. Bu bir uyarı olabilir miydi? Ne yapacağımı bilemez haldeydim. Ben bunları düşünürken annem geldi. ’’Artık içeri gir, fazla ayakta durma.’’ dedi bana. Bende annemi dinleyerek içeri girdim. Hastanedeki odama geçtim ve yattım. Ama uyuyamıyordum, çünkü bugünkü ve dünkü şeyler aklımı kurcalıyordu.