Ongrijpbaar (Flikken Maastricht.)

Deel 6

Geschrokken keek ik naar het berichtje op mijn telefoon. David had me gezien en schreef in zijn berichtje dat ik naar buiten moest komen. Wat zou hij van me willen? Is hij misschien op de één of andere manier er achter gekomen dat ik alles aan Wolfs verteld heb? Als dat zo is, hoe dan?

Ik wist even niet wat te doen. Moest ik doen wat David zei, of moest ik het eerst tegen Wolfs en Mechels zeggen dat hij hier op de stoep stond? Ik besloot om het zelf te doen en naar buiten te lopen. Misschien niet de verstandigste keuze, maar wel de beste optie voor nu. Ik wilde eerst weten waarom ik naar buiten moest komen van David. Wat was hij van plan? Ik liep naar buiten toe. Wat hij ook van plan was, hij kon me niks maken. Al mijn collega's konden mij zien en bovendien was ik gewapend, mocht het uit de hand lopen. Al ging ik daar niet vanuit. Ik liep richting David, die nu schichtig om zich heen keek. 'Wat doe jij hier?' Vroeg ik, terwijl hij richting zijn auto wees. 'Waarom moest ik in Godsnaam naar buiten komen, David?' Vroeg ik geïrriteerd. David zei niks tot mijn grote ergernis. Hij stond op en liep richting zijn auto waar de twee mannetjes nog steeds stonden. 'Loop mee'. Zei David nu. Ik had geen idee wat er gaande was, maar ik liep maar achter hem aan. Opeens zag ik rechts naast me Marion en Romeo aan komen lopen. Romeo liep al vooruit dus hij zag het niet, maar Marion keek opeens verbaasd mijn kant op. 'Eva?!' 'Ik ben zo terug!' Riep ik gehaast terug.

David keek me aan, terwijl we nu bij zijn auto stonden. De andere twee mannetjes die erbij stonden hadden nog steeds een zonnebril op. Ik had geen idee wie het waren en wat ze van me wilden. 'Zo, Eva. Hoe is het met je?' Vroeg David aan me. 'Wat willen jullie van me? Waarom moest ik naar buiten komen? Ik heb namelijk wel wat beters te doen, dus houd het kort'. David keek me lachend aan. 'Ik moet je wat laten zien. Stap maar even in de auto'. 'Nou, dat dacht ik dus even niet. Wat moet ik zien dan?' 'Als je even instapt, dan laat ik het je zien, en geloof me, dit wil jij zien'. Grijnsde David. Ik werd toch wel erg nieuwsgierig. Zou het iets met Wolfs te maken hebben? Dan had ik geen keus en moest ik wel. Na even twijfelen stapte ik zijn auto in. David sloeg het portier achter me dicht en ging zelf achter het stuur zitten. Ik keek David aan; 'Ik waarschuw je alvast even. Als jij je misdraagt, dan kan ik je gewoon aanhouden hè. Zou wel een ongelofelijke domme zet van je zijn, aangezien we hier pal voor het politiebureau staan, maar ik waarschuw je even'. David lachtte hardop en antwoordde; 'Wat had je in gedachten dan, Eef?' 'Noem me geen Eef! Alsjeblieft zeg'. David pakte zijn mobiele telefoon. 'Kijk en luister. Zie wat ik heb vernomen. Het ligt vast op camera'. David hield zijn telefoon voor mijn neus. Ik zag een vaag filmpje van mij en Wolfs in de Ponti, toen ik aan hem vertelde wat er gaande was met David en zijn handlangers in Amsterdam. De oud-collega's van Wolfs dus. Hij had het allemaal vastgelegd op camera. 'Heb jij ons nou gewoon zitten filmen?! In ons huis, oftewel privéterrein?! Daar ga je ontzettend mee de fout in jongen. Waar hangen die verborgen camera's en nog belangrijker, hoe heb je die in Godsnaam in de Ponti gekregen? Hoe ben je binnengekomen, David?!' David bleef me alleen maar stom aankijken. 'Beweer jij nou dat ík de fout in ben gegaan? Volgens mij ben jij degene die alles aan die partner van je heeft verteld'. Ik keek David verontwaardigd aan. 'Wát willen jullie van Wolfs?! Waarom heb je zijn oud-collega's wijsgemaakt dat hij mij verkracht zou hebben? Echt belachelijk, je weet zelf ook wel dat dat helemaal niet waar is!' Vanbinnen kookte ik van woede.

Op de achterbank zaten de twee andere mannetjes, David zat achter het stuur en ik ernaast. Ik voelde dat het niet goed zat. Ik had geen idee of ze misschien wel wapens bij zich hadden, maar bang was ik niet. Ik wist dat ze me niks konden maken, we stonden vlak voor het politiebureau. Er was wel één ding waar ik bang voor was... Angst voor wat ze met Wolfs wilde doen en waarom. Wolfs kon zichzelf heel goed redden, daar ging het niet om. Maar David leek opeens veranderd in een heel ander persoon, en ik wist niet wat zijn handlangers - een paar oud-collega's van Wolfs - met hem van plan waren, als hun nu dankzij David echt denken dat Wolfs iemand heeft verkracht. Hij stond al niet goed bij hun in het geheugen na dat gezeik met zijn partner destijds. Maar nog steeds is de vraag; waarom heeft David iets tegen Wolfs en waarom verzint hij zoiets belachelijks? Beschuldigd worden van verkrachting is niet zomaar iets. Dit kon grote gevolgen hebben voor Wolfs, zowel op werkgebied, maar ook privé door die handlangers van David. Geen idee wat ze met hem van plan zijn.

Opeens zag ik Wolfs en Marion naar buiten komen richting de auto waar wij inzaten. Marion had ongetwijfeld aan Wolfs verteld dat ze mij en een man met donkere krullen zag, waarschijnlijk vertrouwde ze het niet. Waarschijnlijk kreeg Wolfs argwaan als hij van Marion hoorde dat ik met een man met donkere krullen naar een auto liep.

Hoe kon ik ook zo stom zijn om bij David de auto in te stappen? Dit kon wel eens helemaal verkeerd aflopen...

'Houd jij van die partner van je?' Vroeg David opeens, terwijl hij een hap van een broodje gezond nam. Ik keek hem aan. Wat moest ik nou zeggen? Wat was het antwoord dat hij verwachtte? 'Nou, we zijn gewoon zakelijke partners'. Eigenlijk schreeuwde mijn hart 'JA!', maar dat hoefde David niet te weten. 'Hmm...' Mompelde David. Voor de rest zei hij niets. 'Verdomme!' Riep David, die nu ook door het raam Wolfs en Marion zag. Ik hoorde de portieren dicht klikken, David had de auto helemaal afgesloten, zodat ik er niet meer uit kon.

'Laat me eruit klootzak!' Riep ik, terwijl ik met stevige kracht het portier probeerde open te duwen. Opeens startte David de motor, keerde om en reed weg. Wolfs nam een sprint achter de auto aan, terwijl ik op het raam klopte en zijn naam schreeuwde. Ik hoorde hem door het geluid van de krakende motor van de auto heen vloeken en schreeuwen. 'Gaat dat bij jullie altijd zo?' Vroeg David, terwijl hij in de achteruitkijkspiegel keek of Wolfs al uit het zicht was verdwenen.

'Wat?' Vroeg ik kwaad, terwijl ik met hevige kracht op het autoraam sloeg. 'Nou, dat alles binnen no-time wordt doorgeluld'. Ik had geen zin meer om te antwoorden. Ik wist dat Wolfs ongetwijfeld achter ons aan zou rijden met de auto, hij liet mij nooit in de steek.

Plotseling zonder na te denken greep ik naar mijn wapen. Ik richtte op David. 'Stop de auto NU!' Tot mijn grote verbazing schrok David niet eens. Hij leek zelfs buitengewoon relaxed. Hij gaf geen kick, hij zat met een grote grijns achter het stuur. Opeens voelde ik een pistool op mijn slaap. 'Telefoon en wapen inleveren'. Hoorde ik een zware stem achter mij. Bah, David was al erg, maar tot nu toe niet gewelddadig. Wie zouden die twee mannetjes van hem zijn? Voorzichtig draaide ik mijn hoofd ietsje naar links om misschien een glimp te kunnen opvangen van het mannetje die mij onder druk zette. Hij herhaalde nogmaals dat ik mijn telefoon en wapen moest inleveren. Shit. Nu zou ik niet meer bereikbaar zijn... Ik deed wat ze vroegen. Hopelijk zou hij mijn telefoon niet uitzetten, dan zouden ze op het bureau ons tenminste kunnen volgen, als ze mijn telefoon onder de tap zetten. Ik had geen idee hoe lang we al in de auto zaten, welke richting we op gingen en wat ze van mij wilden. Wat ik ook vroeg of zei, David en zijn twee mannetjes negeerde me volkomen. David keek plotseling zenuwachtig door de achteruitkijkspiegel naar buiten. 'Verdomme! We worden gevolgd door een zilveren Lancia. Die Wolfs van je zeker? Hij laat jou ook geen moment met rust of wel?'

'Nee jij laat hem lekker met rust wil je zeggen!' Schreeuwde ik. Het enige wat ik wilde was nu veilig bij Wolfs zijn, in zijn auto, in zijn armen. 'Bek houden teef!' Riep David nu kwaad. Plotseling maakte David meer vaart en een scherpe bocht naar links...