"ကိုႀကီး ငယ္ေလးဝင္လာခဲ့မယ္ေနာ္''
ဟင္..........ငယ္ေလးက.........ကိုႀကီးတဲ့လား......
"ငယ္ေလးေတာင္းပန္ပါတယ္ကိုႀကီး ငယ္ေလးဆိုးခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေနာက္ဆိုကိုႀကီးေျပာစကားနားေထာင္ပါ့မယ္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္''
"ငယ္ေလးကို ကိုယ္ကဘာလို႔စိတ္ဆိုးရမွာလဲကြာ မငိုပါနဲ႔''
"မငိုပါဘူး ေပ်ာ္လို႔မ်က္ရည္ကသူ႔အလိုလိုထြက္သြားတာ.......ငယ္ေလးကို ဘယ္သူမွပစ္ပယ္မထားၾကဘူးလို႔သိလိုက္ရထဲက အဲ့အရည္ေတြကထြက္ထြက္လာတာ ဟင့္''
"အ႐ူးေလး''
ငယ္ေလးရယ္ခ်စ္လိုက္တာကြာ.............
"ငယ္ေလးကမ႐ူးပါဘူးေနာ္''
ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာေျပာလာေသာကေလးငယ္.....မင္းေလးက ခ်စ္စေမႊးကိုပါတာ။
"ဟားဟား ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ''
ငယ္ငယ္ကသာကိုင္ခဲ့ဖူးသည့္ ဆံပင္အိအိေလးေတြကိုယခုျပန္လည္ကိုင္ကာ ဖြေပးလိုက္သည္။ ငယ္ငယ္ကလိုဘဲ ဆံသားေလးေတြကႏူးညံ့ေနတုန္း။
"ေနာက္ေဆးလိပ္မေသာက္ရဘူးေနာ္ ငယ္ေလး။ ငယ္ေလးကအသက္လဲ ျပည့္ေသးတာမဟုတ္ဘူး မဟုတ္ရင္ ငယ္ေလးကိုေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ရဲနဲ႔သြားတိုင္ပစ္မယ္''
"ေသာက္ေတာ့ပါဘူး ကုိႀကီးကလဲ''
လက္ကိုလာဆြဲရမ္းၿပီး ခြၽဲေနတာ သူ႔ကိုယ္သူ ၃ႏွစ္သားေလးလိုပင္။
"Hyung........''
အေနေအးေသာ လူတစ္ေယာက္။အရာရာ ဂ႐ုတစိုက္ျပဳမႈတတ္ေသာလူ။ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာသူ။ ခပ္ေအးေအးေနတတ္ၿပီး အမ်ားေ႐ွ႕ေပၚေပၚထင္ထင္မေနတတ္တဲ့ သူကိုမွက်ေနာ့္ႏွလံုးသားက မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ကာ သတိထားမိသြားတယ္တဲ့ေလ။
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အာရံုစိုက္ေနတဲ့သူ႔ပံုစံက က်ေနာ့္ရင္ကိုပိုလိႈက္ေမာေစသည္။
"Kai........kai......hey''
က်ေနာ့္မ်က္လံုးေ႐ွ႕ အ႐ိုးအဆစ္အခ်ိဳးက်လွသည့္ ျဖဴေဖြးေဖြးလက္ဝါးတစ္စံုလႈပ္ရမ္းလာမွ လြတ္ထြက္ေနေသာအသိစိတ္ဟာျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာေလသည္။
