meçhul G×G [Texting]

meçhul-33

Sansar salv,Kaan Boşnak- koptu kayış

-

Sahranın annesi ve babası yanıma gelmişti ama Sahra onları gönderip beni yatağına oturttu.

Zihnimin her yanında cam kırıkları var gibi,düşüncelerim kanıyor.

Sahra yanına gelip elime poşeti verdi,“ B-babanın eşyaları varmış için de.”

Bir şey demedim,poşeti açıp içindekiler açıp bakacak mecalim yoktu.

Hepsi benim hatam. Onu eğer bir yıl önce bulabilseydim,şimdi belki de dizlerin de uyuyor olurdum.

Annem haklıydı,hiçbir şeye yaramayan bir ucubeden fazlası değilim.

“Yanlış bir şey mi yaptım bilmiyorum sevgilim... Sadece babanı bulman da yardım etmek istedim. Özür dilerim.”

Poşeti aralayıp içine baktım. Birkaç kart,cüzdan ve muhtemelen o gün üstün de olan kıyafetler.

Elimi kalbime görürdüm. Acıyordu.

Kazağı elime alıp incelemeye başladım. Hatırladığım kadarıyla... Kilo vermiş.

Kazağı göz yaşlarım ıslattı.

Burnuma gördüm ve kokladım. Hayır,kokusu gitmişti.

Cüzdanı alıp içini açtım. Para ve kredi  kartları vardı ve...

Ve,ikimizin olduğu bir fotoğraf.

Yıllarca taşımış benim bu eskimiş yüzümü,beni unutmamış.

Beni unutmamış.

Babama sarıldığım ve tüm dişlerimi göstererek güldüğüm bir fotoğrafım dı.

Tanrım... Ne olur yaşadığım onca yıl sadece bir kabûs olsun.

Kabûs olsun ve ben uyandığım da yine babamın kollarında olayım.

Tanrım sana yalvarırım... Beni babama kavuştur. Bir kez olsun ona sarılmama izin ver. Bir kez olsun “kızım.” dediğini işiteyim.

Benim çaresiz bedenim ezikler çiziklerle,kırıklarla dolu ve çok yorgun. Ne olur... Tanrım ne olur bana bir çıkış yol göster.

Fotoğrafın altında bir de vesikalık fotoğraf vardı,bu... O.

Saçların da beyaz teller var ve eskisi gibi gülmüyor.

Benim yüzümden. Babamı bulamadım. Hepsi benim suçum.

Kafamı Sahra'ya çevirdim,“Kendimi affedemiyorum.”

//“Hiç kimsenin ilgisine ihtiyaç duymadığın gün olgunlaşırsın. Hiç kimseden beklentiye girmediğin gün yara almazsın. Hiçkimseye bağımlı kalmazsan kazanırsın.”//

Merkür.