the dark you hate: dramione

ilk mektup

Sevgili Draco Malfoy'a,

Seni ilk gördüğümde çok küçük bir yaştaydım. Birini sevmenin, biriyle yemeğini paylaşmanın, biriyle deli gibi gülmenin ve biriyle aynı anda aynı şarkıyı dinleyip aynı anda mırıldanmanın ne kadar özel olduğunu bilmediğim, bencil biri olduğum zamanlardı. Sonra sen geldin. Ve bana pek çok şey gösterdin.

Sen başkalarını severken bir insanı sevmenin ne kadar acıtabileceğini öğrendim ilk önce. Sonra odamda bir köşeye çekilip açlıktan ölmemek için ağzıma birkaç lokma tıkarken senin aşık olduğun kızla öğle yemeğinde nasıl sandaviçini paylaştığını düşünüp biraz ağladım. Üstelik bu bir Malfoy'un yapabileceği bir hareket bile değildi. Baban duysaydı muhtemelen sana çok fazla kızardı.

Ama seninle aynı anda aynı şarkı dinleyip, o şarkının nakaratını beraber bağıra bağıra söylediğimizi hatırlıyorum. Sen aşık olmadan öncesiydi. Etraftakiler ne düşünüyor diye üstüne çok fazla düşünmediğin bir vakitti bu yüzden fazlasıyla eğlenirdin. Yemekhanede ikimiz cezaya kalmıştık, tek yaptığım öğretmenimize feminizm hakkında bir ders vermekti ve hâlâ neden cezayı alan bendim de o cinsiyetçi pislik evine gidebilmişti anlamıyorum ama her neyse. Ve ben sadece sıkılmayalım diye müzik açmıştım. Sonra bir anda ikimiz de şarkıyı söylemeye başlamıştık. Deli gibi dans etmiştik.

Gitmeden önce bana dönüp hayatımda gördüğüm en güzel gülümsemeyi bahşetmiştin.

"Güzel bir müzik zevkin var Granger." demiştin sonra. "Sana ait pek çok şey gibi. Güzel." Yemin ederim oracıkta ölebilirdim. Bundan sonraki birkaç gün beni nerede görsen gülümsüyor, selam veriyordun.

Ve birden başka birine aşık oldun. Beni tamamen hayatından çıkarttın. Bunu neden yaptın Draco? Senin için yeterli değil miydim? Ya da belki en baştan beri sadece kenarda tuttuğun, kancana taktığın bir aptaldan ibarettim. Bilmiyorum. Ama sen bilmelisin ki, kalbim hiç böylesine yerle yeksan olmamıştı.

Çünkü ben koskoca okulda gülümsediğin ilk kişiydim.