GÜNDÖNÜMÜ

0: zaman kırığı

Bir eksiklik var içimde. Her zaman orada bir yerlerde varlığından emin olduğum güven duygusu artık yerini dalgalı bir suya bırakmış gibi. Dalgalar içimin kıyılarına her çarptığında kalbimden patırtılar yükseliyor. Kalbim bir çark gibi dönüyor, deviniyor ve hiç tatmadığı bu duyguyu sindirmeye çalışıyor.

İntikamı.

Kalbimin incecik derisini yırtıp içinden çıkmaya çalışan bir canavar gibi intikam. Onu orada kimse tanımıyor, ismini bile bilmiyor kalbimin sakinleri. Nasıl huzurla uyurum geceleri, nasıl uyuturum intikamımı bilmiyorum. Onunla nasıl yaşarım? Ekmeğini reçelli mi yer terayağlı mı? Sabah kahvesine kaç şeker atar, sütlü mü içer sade mi? Yumurtasını rafadan mı yer tam pişmiş mi? Yatağın sağ tarafında mı uyur solunda mı? Ayakkabılarını evin içinde mi çıkarır dışında mı?

Babamın gidişi saksıya tohum eker gibi hınç ekmiş içime. Onu sabah akşam sulamış, yapraklarını sevmiş yeşerdikçe. Güneşi en çok alan yere koymuş. Pencere önünde gül gibi goncalar vererek açmış intikamım.

Onunla karşılaşana dek bilmiyordum içimdeki bu şeyin ismini. Gözleri gözlerime değip de onun yansımasında kendimi gördüğüm ilk an anladım her şeyi. Biz aynı yarayı dikecektik onunla. Ben iğneydim, o da incecik bir iplikti. Kalbim gibi küçük bir deliğe sığması gerekecekti ve sonra kendi yaramızı kendimiz dikecektik. Her şeyi ve herkesi daha çok kanatmak pahasına, hiç kimseye merhem olmayarak ilerleyecektik bu dünyada. O benim elimi tutacaktı, ben büyüyecektim attığımız her adımda biraz daha.

Geçmişten kalma bir anı olarak saklanmanı isterdim kalbimde. Hep o hatırladığım güleç yüzlü çocuk olabilmeni isterdim. Parmak uçlarından benim kanım damlarken bile yeşil gözlerinin ardından bana bakan o oğlan çocuğunu görebildim.

Bir elin kana bulandı, bir elin beni tuttu. Biz zamanın kırıklarına basarak geçerken ve ayaklarımıza açılan her yara kanaya kanaya iyileşirken, gideni geri getiremezdik ama, gidenlerin bıraktığı yoklukla da yaşayamadık.