1
Işıklar doğacak belli bu sessiz karanlıklardan
Güneş gibi
Gelmesi zor uzaklıklardan çıkıyor içimde köhne bir ses
Ve oda, içindeyim;
Çürümüş tahta gıcırtıları
Tırnak sürttüğümde parkelere
Kulağımı acıtan o tizlik
Sabahın bir vaktinde.
İnsan yalnızlıktan ölebilir mi ?
Hatta yalnız gömülebilir mi toprağa
Ben kabul etmiyorum balçık bedenimin karışmasını toprağa
Beyaz bir kefenle
Çünkü bu yalnızlık karalar bağlanasıyken
Neden bilmem
Acaba toprak kabul eder mi beni karalarımla
Umudum var parlak yıldız gibi gökte
Biliyorum hala şansım vardır Adem'den ötürü
Adem toprakta parıldayan karanlık göğün beyaz yıldızı.
2
Kaç anne oğlu için sarmıştır ellerini göğün perdesine
Dua eder günahlarından ve günahlarımızdan
En büyük günah yalnızlıktır
Ve bir günah karanlıkta yalnızlığa bürünür.
Artık anneler usanmış doğurmaktan
Sessiz doğumlar açık işaret
Yahut erken ölümler
Ki bir anda annenin ayağının altından çağlıyor Cennet
Şüphe ki içimde erdem ve etikten
İnsanın ne kadar düşündüğü iyiliği
Ve ne kadar insanın cenneti hakettiği.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RÜYASINDA MONALİSA
Poesía"RÜYASINDA MONALİSA" adlı yeni şiir kitabımız aslında var gibi gözüken bir düzenin aslında var olmadığına ve çağın gereksinimlerine dikkat çeken bir söz dinletisidir. İyi okumalar, iyi düşünmeler.
