Bence onlar öyleydi.Kimlerden mi bahsediyorum kimsesizler yurdundaki bakıcılarımız .Onları hiç sevememiştim ben buraya ait değildim ayrıca neden buradaydım.Buraya yetimhane diyorlardı fakat yetim ne anlama geliyordu. Anne şefkati aile özlemi ne anlama geliyordu hiç bilmiyordum bile. Tek bildiğimse gerçekten buraya ait değilim.
Uzun yıllar geçti artık on sekiz yaşındaydım. Buda artık buradan gideceğim anlamına geliyordu, ancak dışarıda ne yapa bilecektim . Gidecek bir yerim yoktu , çok çaresizdim. Sokaklar , caddeler her şey üstüme üstüme geliyordu. Artık kendi ayaklarımın üzerinde durmalıydım bir iş bulup çalışmak zorundaydım .
Bir bayiden gazete aldım ve ilanlara bakmaya başladım. Kendime en uygun olan işi bulmaya çalışıyordum. Sanırım garsonluk yapabilirim diye düşündüm ve başvurmak için restoranda gittim.
Nihayet bulmuştum . Tanrım Londra sokakları çok karışık ama sonunda buradayım önemli olan da bu.
İçeri girdiğimde şişko acayip bakışlı bir herifin teki içeride oturuyordu. Ondan başkada kimse yoktu mecbur yanına doğru ilerledim .
“Merhaba ben Bethan; garsonluk ilanı için gelmiştim.”
Adam beni bayağı süzdü. Gerçekten rahatsız olmuştum.
“hmm daha önce deneyimin var mı bebeğim?”
“Aslına bakarsanız yok ilk defa çalışacağım”
“Zaten pek önemi yok. Ne zaman başlarsın?”
“Hemen şimdide başlayabilirim .”
“Süper! O zaman al şu önlüğünü ve kirli olan masaları sil, sandalyeleri de düzelt tatlım.”
“Olur .”
Kirli önlüğü taktım, masaları sildim ve sandalyeleri düzelttim.
“Başka yapılacak iş var mı?”
Adam tezgahtan bağırdı :
“Mutfaaak!”
Mutfağa gittim. Tanrım eğer bir müşteri olsaydım ve mutfağı görseydim kesinlikle buradan yemek yemezdim.
“Bulaşıklar mı yıkanacak?”
“Evet”.
“Bunun için fazladan para alırım çünkü ben garsonluk için gelmiştim.”
“Olur , bakarız. Senle iyi anlaşıcaz hayatım.”
“Evet bende öyle ümit ediyorum.”ordu ki? Kafam karma karışık .
