One More Chance

IX

I woke up in our room dito sa hotel. The last thing I remember, someone called me Bea and before I could even see her face bigla akong nahimatay. Mejo nahihilo pa rin ako, I have episodes of dizziness even before pero this is the worst episode I experienced because I completely blacked out. I was about to stand when Thalia entered the room.

Thalia: "Ate. You're here lang pala. Couldn't find you at the party." Sabi niya sa akin.

Issa: "I'm sorry Tal. I got dizzy kasi, so nagpahinga muna ako." Sabi ko.

Thalia: "Dizzy? Maybe you're pregnant??" tanong niya sa akin.

Issa: "You really are your dad's daughter. Ganyan din naisip niya when AJ and I told him na may sasabihin kami sa kanya."

Thalia: "So you're pregnant?? Ohmygod!" sabi niya na parang batang na eexcite.

Issa: "No silly, I'm not pregnant." Biglang lumungkot ang kanyang mukha. "Don't be sad baby girl, maybe soon but not now. Huwag kayong atat haha." Sabi ko at tumawa ng konti. "Anyways, have you seen your kuya?" tanong ko sa kanya.

Thalia: "I saw him sa pool talking to a girl, parang college friend niya." Sagot niya habang umupo at tinanggal ang kanyang sapatos.

Issa: "Are you gonna stay here o babalik ka pa sa party?" tanong ko sa kanya.

Thalia: "I'm gonna stay here ate, not my kind of party, you know too formal and oldies." Sabi niya habang busy sa kanyang cellphone.

Issa: "Tal can you watch over Cayla? Puntahan ko lang kuya mo. Call me kung may emergency okay?" tumango lang siya.

Nagbihis na muna ako into something comfy
. Lumabas na ako ng kwarto at nagpunta sa pool, it took me a while para matuntun ang pool, di ko kasi kabisado ang hotel. I did not bother to ask, gusto ko rin kasi maglakad-lakad.

Pagdating ko sa may pool area, may nakita akong nagkukumpulan. Hindi ko makita ang mga mukha nila dahil medyo malayo ako. I don't know what's gotten into me pero dinadala ako ng mga paa ko patungo sa kanila, habang papalapit ako nakita ko si AJ, may dugo sa kanyang labi. And on the floor, I saw Thirdy.

Issa: "T-Thirdy?" tumingin silang lahat sa akin habang ako nakatingin lang kay Thirdy. Biglang bumalik sa akin lahat ng sakit.

Thirdy: "B-Bea?" that name, his voice. Still sends shivers on my spine pero nangingibabaw pa rin ang sakit.

I prepared myself for this to happen, na magkikita kami ulit. Akala ko okay na ako, akala ko magiging madali lang to pero hindi pala. Gusto ko siyang sumbatan pero hindi ko magawa, para ano pa? Matagal na panahon na ang nakalipas, may kanya kanya na kaming mga buhay. We already moved on, nakamove on nga ba talaga? Lumapit sa akin si Thirdy pero umaatras ako sa bawat hakbang niya.

Issa: "Don't." natigilan siya sa sinabi ko.

Thirdy: "Why did you choose to leave us Bea?" tanong niya sa akin, nakikita ko sa mga mata niya na nasasaktan rin siya.

Issa: "You're asking me why? Bakit hindi mo tanungin ang sarili mo Thirdy? You were the one who pushed me away, and now you're asking me why I chose to leave you?" ang tanga mo kasi Thirdy, ikaw ang nagtulak sa akin para iwan kayo.

*flashback*

2 days na since nagkasagutan kami ni Thirdy sa bahay nila. At sa dalawang araw na yun, hindi siya nagpaparamdam sa akin kahit text man lang. Hindi ko rin siya kinulit dahil alam kong kailangan niya ng time para makapag-isip at magpalamig ng ulo. Masakit dahil for 3 years of being together ngayon pa siya nawalan ng trust sa akin.

Andito ako ngayon sa BEG nag titraining para sa PVL, Thirdy has been cold to me for weeks even before kami nagkasagutan, and this is my way of diverting my attention, extra hours sa training. Di bale ng ma over fatigue ang katawan ko pero atleast through this, hindi ko maramdaman ang emotional pain na nararamdaman ko. I have been very serious and focused sa training unlike before na happy happy lang. At alam kong napapansin ito ng team mates ko pero I just tell them na wala lang to. Walang ibang nakaka-alam sa sitwasyon namin ni Thirdy, nahihiya akong mag share sa mga batchies ko dahil sobrang busy nila at nagkikita lang kami every training. Ang hirap ng wala kang mapagsasabihan ng mga problema at nararamdaman mo, hindi mo maiwasang ma feel na alone ka at walang karamay.