Yıkık-Texting

Sahte Hayal

   Annem öldüğünde 12 yaşındaydım. Hiç unutmam o günü; bir çocuğun yıkılışıydı o anlar, toz pembe hayal dünyasının yıkılışı...
 
   Ben hep anne ve babaların ölümsüz olduğuna inanan bir kızdım gerçeği öğrenişim onu kaybetmemle başladı.

   İsmim Hayaldi benim, çünkü annemin en büyük hayaliymiş kız çocuğu sahibi olmak. Bir çocuğu olduğunda prenses gibi büyütecekmiş onu hep anlatırdı bana. 34 yaşında ölmüştü o, 12 yaşında ölmüştü hayallerim. Küçükken pembeyi çok severdim; neredeyse her şeyim pembeydi, Burak bundan nefret ederdi çünkü küçükken aynı odada kalırdık. Onu sinir etmekte çok hoşuma giderdi. O da çok yıkıldı ama benden hızlı toparladı işte. Üniversite yerine çalışmayı seçti top oynamak yerine bana bakmayı... çocuk olmayı seçerdi ama erken büyümektense.

   Ama hayat bize her hayalin sahte olduğunu öğretti işte....

   Kanserdi annem... kemoterapi sırasında altın sarısı saçlarını kaybetti. Kanserdi annem ben ağlamayım diye yüzüme gülerdi. Yok olmuştu yavaş yavaş benim sonsuzluğum.

   Ben her kişinin kendi acısı olduğunu biliyorum, ama bu beni bencil olmaktan kurtaramıyordu ta ki bir adamın bir kadına olan aşkını acısını anlamaya çalışana kadar...
  
   Birazda olsa eski huylarımdan vazgeçtim. Geceleri histeri krizlerim çok azaldı. İnsanlardan nefret ettiğimi belli etmemeye çalışıyorum artık. Bence bencil de değilim Burak'ı anlamaya çalışıyorum evet onu anlamak ne kadar zor olursa olsun yapıyorum. Ama geçmişi nasıl telefi ederim bilmiyorum anne... Ben bunları yaptığım için affet ama lütfen! Çünkü içim rahat etmiyor.

   Hayallerimi gerçekleştiremiyeceğim. Ama onlar zaten sahteydi.

  
Her şeyin sonuna '...' koymak sen nasıl bir lanetsin...