Gdy nikt nie widzi namiętnie wpatruje się w lustro
Mając resztki nadziei ze w odbiciu nie ujrzę już potwora lecz bajkową księżniczkę
Czekam aż mój ryk stanie się pięknym śpiewem
A dusza mordercy odnajdzie w końcu upragnioną miłość i zrozumienie wśród innych
Chce żyć w tej bajce
Jeść podwieczorki z Jasiem i Małgosią
A nie jeść Jasia i Małgosię
Chce przyjaźnić się z narratorem
Pisać własną historie i zdawać się na los
Chce przeżywać niemożliwe przygody z nieznajomymi i przyjaciółmi
Chce tracić życie
I odzyskiwać je dzięki pocałunkowi księcia
Choć raz pragnę NIE być samotną zrozpaczoną złą królową
Zamiast zapomnienia gdzieś w przestrzeni niech usłyszę to wyśnione zdanie:
żyli długo i szczęśliwie. Koniec.
