Παράτησα τις λέξεις μου
Σε άστρωτα κρεβάτια
Σε άδεια μπουκάλια με ρετσίνα
Σε άτομα που μου έσκισαν την καρδιά
Σε άτομα που μου μαύρισαν το κίτρινο
Και τις άφησα πίσω μου
Γιατί, όλες μου τις λέξεις τις χάρισα σε αυτούς
Σε αυτούς που ποτέ δεν τις εκτίμησαν
Σε αυτούς που ποτέ δεν διάβασαν ή κατάλαβαν τις λέξεις μου
Και σε εκείνη, που ήταν πάντα εκεί για μένα, δεν της αφιέρωσα ούτε λέξη
Και κάπου εδώ θα σου 'λεγα, αν ζούσα σε παραμύθι, ότι την αγάπησα πολύ και την γέμισα με πράξεις
Την πλήγωσα όμως
Και έφυγα
Εγώ δεν είμαι πρακτικός άνθρωπος ,λυπάμαι.
Εγώ είμαι ποιήτρια
Και οι ποιητές μπορούν μονάχα να σου χαρίσουν λέξεις
Και αν ποτέ, δεν μπορέσουν να σου χαρίσουν ούτε αυτές
Τότε τρέπονται σε φυγή
Γιατί φοβούνται,
Γιατί δεν έμαθαν να αγαπάν με άλλο τρόπο παρά με λέξεις
Και αν ποτέ ,σου αφιερώσουν όλες τους τις λέξεις
Μην τις φτύσεις
μην τους γυρίσεις την πλάτη
Είναι ο,τι πολυτιμότερο έχουν
Και αν χάσουν και αυτές, θα χαθούν
Και αν ποτέ αναρωτιέσαι τι πληγώνει τους ποιητές
Κοίτα τις λέξεις
