Το τέλος και η αρχή μου

Κεφαλαιο 1

Μερικές μέρες πριν

Άλλο ένα βαρετό πρωινό του καλοκαιριού με βρίσκει ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου με τη δυνατή μουσική να πλανάται στο δωμάτιό μου.Η μητέρα μου από τον κάτω όροφο φωνάζει να τη χαμηλώσω αλλά εγώ την αγνοώ.Το καλοκαίρι μόλις είχε ξεκινήσει για μένα αφού περίπου μια βδομάδα πριν είχαμε τελειώσει με τις σχολικές εξετάσεις αφήνοντας πίσω την πρώτη Λυκείου. Κουναω ρυθμικά το ένα μου πόδι σύμφωνα με τη μουσική και σιγομουρμουριζω τους στίχους ώσπου το κινητό μου χτυπά. Χαμηλώνω γρήγορα την ένταση και το σηκώνω.

- Τι θα κάνουμε σημερα; ,αναφωνεί γεμάτη ανυπομονησία η κολλητή μου.

-Πες ένα καλημέρα πρώτα βρε Κλειώ,την αποπαιρνω εγώ. Ξερεις τώρα τα συνηθισμένα.Ας πάμε πρώτα μια βόλτα και μετά για το συνηθισμένο μεσημεριανό μπάνιο,της απαντάω

-Έγινε.Σε λίγο θα περάσω από το σπίτι σου να σε πάρω.Να είσαι έτοιμη,δηλώνει και μου κλείνει το τηλέφωνο.

Ανεβάζω ξανά την ένταση της μουσικής και ανοίγω την ντουλάπα μου προσπαθώντας να βρω τι θα φορέσω.Κανένα ρούχο δε με ικανοποιεί οπότε νευριασμένη αρπάζω ένα σορτσάκι και μια μπλούζα και τα πετάω στο κρεβάτι μου.Η πόρτα ανοίγει με δύναμη και στο δωμάτιο εισβάλλει η μαμά μου.

- Νομίζω πως σου ζήτησα να χαμηλωσεις τη μουσική, λέει θυμωμένα.

-Αα δε σε άκουσα, της απαντάω ψεύτικα.

-Αφροδίτη πρόσεχε την συμπεριφορά σου.

- Θα βγω.Θα περάσει η Κλειω να με πάρει, της δηλωνω περισσότερο για να το ξέρει πάρα για να έχω τη συγκατάθεση της.

-Εντάξει.Να προσέχετε.Επίσης μεθαυριο θα έρθει ο αδερφός σου.Θελω να είσαι σπίτι να τον υποδεχτούμε.

-Εντάξει,της απαντάω ξεφυσωντας.

Με τον αδερφό μου έχουμε διαφορά 6 ολόκληρα χρόνια.Φέτος μόλις τελείωσε τη σχολή του και πήρε το πτυχίο.Ως μονογονεϊκή οικογένεια, αφού οι γονεις μας ειναι χωρισμένοι, η μητέρα μου επιμένει να περνάμε αρκετό χρόνο οι τρεις μας,εκμεταλλευόμενη κάθε ευκαιρία που μας δίνεται. Έτσι η επιστροφή του αδερφού μου στο σπίτι και η έναρξη της καινούριας του ζωής μετά την αποφοίτησή του αποτελεί σίγουρα λόγο συνάθροισης της τριμελούς μας οικογένειας.

Η σχέση μου με τον αδερφό μου τον Αχιλλεα σίγουρα δεν είναι η καλύτερη.Τα τελευταία χρόνια που εκείνος έμενε μακριά είχαμε κάπως ηρεμήσει, αδιαφορώντας ο ένας για την ύπαρξη του άλλου.Δεν είναι ότι δεν τον αγαπούσα απλά η διαφορά ηλικίας μας δε μας έδινε περιθώρια για πολλές σχέσεις μεταξύ μας. Εκείνος θεωρούσε πως πάντα ήμουν πολύ μικρή για να τον ακολουθώ στις εξορμήσεις του, ενώ εγώ θύμωνα γιατί για μένα αποτελούσε το εισιτήριο της ελευθερίας μου.Η μαμά ποτέ δεν είχε αντίρρηση να πηγαίνω μαζί του άλλωστε, αφού θεωρούσε πως εκείνος θα με πρόσεχε.

Ο διαπεραστικός ήχος του κουδουνιού της πόρτας με βγάζει από τις σκέψεις μου. Αρπάζω γρήγορα το σορτσάκι μου και ξεκινάω να ντύνομαι ξέροντας πως η μαμά μου θα ανοίξει στην ήδη θυμωμένη για την καθυστέρησή μου Κλειώ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ακούω τα βήματα της στη σκάλα και η γρήγορα η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει.

-Ακόμα δεν είσαι έτοιμη βρε Αφρο, φωνάζει αγανακτισμένη κι εγώ γελάω με την ανυπομονησία της.