Το τέλος και η αρχή μου

Πρόλογος

Μερικές μέρες μετα

Είναι απίστευτο το πως οι ζωές όλων κυλούν ομαλά ενώ η δική σου φαίνεται να έχει σταματήσει. Χαμογελούν, θυμώνουν, δουλεύουν,βγαίνουν κι εσύ αδυνατείς να κάνεις ένα μονάχα βήμα μπροστά.Το παρελθόν σε ρουφάει και συνέχεια ένα αν τριβελιζει το μυαλό σου.Τι θα συνέβαινε αν δεν είχε γίνει αυτο,τι θα συνεβαινε αν είχε γίνει εκείνο;Όμως οι καταστάσεις έχουν πάρει πλέον την τροπή τους κι εσύ δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα.Το μόνο που μπορείς και πρέπει να κάνεις είναι να φανείς δυνατή και να προχωρήσεις.

Εκείνο το πρωί που ξύπνησα είδα γύρω μου ένα άγνωστο και μουντό δωμάτιο. Λευκοί τοίχοι με περιτρυγιζαν κι εγώ καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι ανίκανη να σηκωθώ. Κατάλαβα πως βρισκόμουν σε ένα νοσοκομείο. Ακούγονταν διαρκώς ήχοι από μηχανήματα τα οποία ήταν συνδεδεμένα με μένα. Αυτό όμως που με τρόμαζε περισσότερο ήταν πως δεν ένιωθα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μια νοσοκόμα μπήκε μέσα. Μόλις με είδε ξύπνια έκλεισε γρήγορα την πόρτα και βγήκε έξω χωρίς να προλάβω να της μιλήσω. Έπειτα από ελάχιστα δευτερόλεπτα το δωμάτιο γέμισε από γιατρούς που έλεγχαν εμένα και τα μηχανήματα και συνομιλούσαν δυνατά.

-Δε νιώθω τα πόδια μου.Γιατί δεν τα νιωθω; ,ρώτησα γεμάτη ανησυχία.

Τότε οι συζητήσεις τους έπαψαν και σιγή απλώθηκε στο δωμάτιο. Όλοι με κοίταξαν με ένα συμπονετικο βλέμμα αλλά κανείς δε μου απάντησε. Τότε κατάλαβα κάτι που θα έκανα αρκετό καιρό να το συνηθίσω.

-Γιατί δεν τα νιώθω;Πείτε μου ,ούρλιαξα αυτή τη φορά μέσα στους λυγμούς μου.

Οι κινήσεις μου έγιναν σπασμωδικές γεμάτες ένταση. Τα κλάματα μου έτρεχαν σαν χείμαρροι και εγώ δεν μπορούσα να ελέγξω το σώμα μου. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν κλείσω τα μάτια μου είναι έναν γιατρό να με πλησιάζει με μια ένεση και να μου ψυθιριζει να ηρεμήσω.