Το τέλος και η αρχή μου

Κεφάλαιο 2

Όταν τελικά φτάνουμε στο στέκι μας,μια καφετέρια στο κέντρο της μικρής μας πόλης,βρίσκουμε εκεί όλη την παρέα να μας περιμένει.Με τον Γιώργο και την Κλειώ γνωριζόμαστε από το δημοτικό ενώ πριν περίπου δύο χρόνια προστέθηκε στην παρέα μας ο Νίκος.Η μετακόμισή του στην πόλη μας σίγουρα δεν ήταν ένα γεγονός της επιλογής του. Εμένα όμως με χαροποίησε ιδιαίτερα αφού χαιρόσουν να τον βλέπεις με τα σκούρα πράσινα μεγάλα του μάτια και τα μαύρα μαλλιά του.Μου άρεσε ο Νίκος αν και δεν του το είχα ομολογήσει ποτέ αφού ήμουν βέβαιη πως εκείνος δεν έτρεφε τα ίδια αισθήματα με μένα.

-Επιτέλους τον βρήκατε τον δρόμο, μας ειρωνευτηκε ο Γιώργος.

-Πες τα στην πριγκίπισσα από εδώ που θέλει τον χρόνο της να ετοιμαστεί,κορόιδεψε η Κλειώ.

-Αφήστε τα τώρα αυτά,μας διέκοψε ο Νίκος.Μεθαυριο έρχεται στην πόλη το αγαπημένο μας συγκρότημα για μια και μοναδική συναυλία.Δε γίνεται να το χάσουμε.

-Κρίμα.Εγώ δε γίνεται να έρθω.Θα έρθει ο αδελφός μου μεθαύριο,ξεφυσηξα απογοητευμένη

Ήθελα πολύ να δω το αγαπημένο μου συγκρότημα από κοντά και πόσο μάλλον με τους καλύτερούς μου φίλους αλλά η μητέρα μου είχε αλλά σχέδια.

- Κι από πότε εσύ θέλεις τόσο πολύ να δεις τον αδελφό σου,ρώτησε η Κλειώ ενώ έπινε μια γουλιά από τον χυμό της.

-Ξέρεις τώρα τη μάνα μου.Θελει να περάσουμε τη βραδιά μαζί,σαν οικογένεια.

-Έλα τώρα σιγά.Ειναι η ευκαιρία μας να τους δούμε από κοντά.Εχω ήδη κλείσει εισιτήρια.Θα περάσεις τη μέρα μαζί τους κι απλά το βράδυ θα βγεις μαζί μας,προσπάθησε ο Γιώργος να με πείσει.

-Ναι ρε Αφρο θα είναι τέλεια, με παρότρυνε κι ο Νίκος.

-Εντάξει,εντάξει κάτι θα κάνω, τους είπα.

Άλλωστε ο Αχιλλεας θα εμένε για αρκετό καιρό στο σπίτι πριν αρχίσει τις καλοκαιρινές εξορμήσεις με τους φίλους του.Δεν νομίζω ότι θα πείραζε τη μαμά να λείψω ένα βράδυ.

Οι κουβέντες και τα γέλια μας αντηχούσε σε όλο το μαγαζί. Είχαμε για τα καλά μπει σε ρυθμούς καλοκαιριού και τίποτα δεν επισκίαζε τα σχέδια μας για το φετινό καλοκαίρι.Σιγουρα κάνεις μας δεν περίμενε εκείνο το καλοκαιρινό μεσημέρι να συμβεί το μοιραίο.Μια στιγμή αρκεί για να ανατρέψει τα πάντα.Εμείς όμως ως έφηβοι νιώθαμε άτρωτοι και σίγουρα δε μας τρόμαζε σχεδόν τίποτα. Γι'αυτό κι όταν συνέβη κανείς δεν το πίστεψε.