Το τέλος και η αρχή μου

Κεφάλαιο 9

Έπειτα από δύο μέρες παραμονής μου στο νοσοκομείο τίποτα δεν είχε αλλάξει. Τα παιδιά δεν είχαν έρθει να με δουν ξανά κι εγώ προσπαθούσα μόνη να μαζέψω τα κομμάτια μου.

Εκείνο το πρωί κοιμομουν ελαφρά όταν άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Μέσα στον ύπνο μου υπέθεσα πως ήταν η μητέρα μου οπότε δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία και συνέχισα να κοιμάμαι. Έπειτα από λίγο διαπίστωσα από ελαφρές ομιλίες πως στο δωμάτιο είχαν μπει δύο νοσοκόμες για να με ελέγξουν. Παρατηρώντας πως κοιμόμουν αποφάσισαν απλά να κοιτάξουν τον όρο που ήταν συνδεδεμενος στη φλέβα μου και να φύγουν.

-Είναι τόσο κρίμα τόσο νέα παιδιά, είπε χαμηλόφωνα η μια από τις δύο.

-Τουλάχιστον η μικρή πάρα το ότι της συνέβη θα συνεχίσει έστω και διαφορετικά τη ζωή της. Το αγόρι όμως δε γυρίζει πίσω, ψιθύρισε η άλλη και έκλεισε απαλά την πόρτα πίσω της.

Σοκαρισμένη με αυτό που άκουσα πετάχτηκα από το κρεβάτι. Δεν μπορούσε να είναι δυνατόν, σίγουρα είχα ακούσει κάτι λάθος. Χωρίς καν να το καταλάβω δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Τώρα άρχιζαν όλα να ταιριάζουν. Τα μαύρα ρούχα της μαμάς μου και το χαμένο βλέμμα της όταν αναφερόμουν στον αδελφό μου τα εξηγούσαν όλα.

Έμεινα έτσι για αρκετή ώρα να κλαιω και να κοιτάω τον άσπρο τοίχο απέναντί μου, χωρίς να έχω ακόμη συνειδητοποιήσει το τι είχε συμβεί. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα κάνοντας με να τρομάξω και να πεταχτώ.

- Ναι, ψελισα σκουπίζοντας βιαστικά με τις παλάμες μου τα δάκρυά μου.

Η πόρτα άνοιξε κι ο Νίκος μπήκε μέσα κρατώντας ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα κι ένα αρκουδάκι.

- Καλημέρα. Ελπίζω να μη με διώξεις πάλι, είπε με την απαλή φωνή του κι ένα στραβό χαμόγελο.

Εκείνη τη στιγμή ήταν αυτό ίσως που ακριβώς ήθελα να ακούσω και τα χείλη μου σχημάτισαν ένα απαλό χαμόγελο. Κάτι τόσο απλό κι όμως κάτι που με ηρέμησε.

Είδε το χαμόγελο μου και πλησίασε γρήγορα το κρεβάτι μου. Όταν όμως κάθισε δίπλα μου το ύφος του μετατράπηκε σε σκεπτικό και σήκωσε ήρεμα το κεφάλι μου.

- Εκλαιγες; με ρώτησε ανήσυχος.

- Απλά πονούσα λίγο, του απάντησα ψεύτικα.

Άφησε ένα χάδι στα μαλλιά μου, ξάπλωσε το αρκουδάκι δίπλα μου και έβαλε τα λουλούδια σε ένα ανθοδοχειο στο κομοδίνο του κρεβατιού.

- Έφερα το αρκουδάκι για να σου κάνει παρέα και τα λουλούδια για να ομορφυνουν για λίγο το δωμάτιο όσο θα είσαι εδώ, μου είπε γελώντας.

- Σ'ευχαριστώ, ψελισα.

- Ξέρεις μου είπαν πως αν θες μπορώ να σε κάνω μια βόλτα με κάποιο καροτσάκι στο εσωτερικό του νοσοκομείου. Μόνο αν νιώθεις κι εσύ εντάξει και το θέλεις όμως.

Δεν ήμουν σίγουρη για το αν θα ήθελα καθίσω στο αναπηρικό καροτσάκι αλλά ήμουν σίγουρη πως ήθελα να κάνω μια βόλτα έξω από αυτό το δωμάτιο οπότε βιαστικά συμφώνησα. Εκείνος πήγε να δανειστεί ένα καροτσάκι κι έπειτα από λίγο με τα βοήθεια μιας νοσοκόμας με έβαλαν να καθίσω. Εκεί ο κόσμος μου κλονιστηκε. Κατάλαβα πως ποτέ ξανά δε θα μπορούσα να περπατήσω, να τρέξω αλλά ούτε και να κάνω οτιδήποτε άλλο μόνη μου. Ο Νίκος ξεκίνησε να σπρώχνει το καρότσι έξω από το δωμάτιο κι εγώ έμεινα να σκέφτομαι το πως η ζωή μου είχε τελειώσει.

- Μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση του Αχιλλέα, ψιθύρισα αφήνοντας έναν λυγμό.

Εκείνος φρέναρε απότομα το καρότσι, ήρθε και στάθηκε στα γόνατα μπροστά μου ώστε να είμαστε στο ίδιο ύψος.

- Τι εννοείς Αφροδίτη; με ρώτησε σοκαρισμένος προφανώς πιστεύοντας κι εκείνος πως δε γνώριζα.

- Το ήξερες κι εσύ και οι υπόλοιποι ετσι; Και δε μου είπατε τίποτα, του φώναξα κλαίγοντας πλέον.

- Αφροδιτη. Συγγνώμη, είπε σκύβοντας το κεφάλι του. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο δωμάτιο.

Αφού επιστρέψαμε αμίλητοι στο δωμάτιο εκείνος κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι.

- Ξέρεις φοβήθηκα πολύ και εγώ και οι υπόλοιποι όταν μάθαμε τι έγινε. Νομίζαμε πως θα σε χάναμε. Ένιωσα τόση χαρά την ημέρα που η μαμά σου μας είπε πως ξύπνησες και σπεύσαμε αμέσως και οι τρεις να σε δούμε με μοναδική προϋπόθεση να μην αναφέρουμε τίποτα για τον αδελφό σου. Λυπάμαι πολύ πραγματικά για εκείνον, χαίρομαι όμως που εσύ είσαι εδώ μαζί μας.

Άφησε ένα φιλί στο μέτωπο μου κι αφού χάιδεψε τα μαλλιά μου ψιθύρισε:

- Ώρα να σε αφήσω να ξεκουραστείς όμως. Ξέρεις πως ότι κι αν χρειαστείς τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι θα είμαστε δίπλα σου.

Έκλεισε την πόρτα πίσω του, αφήνοντάς με μόνη μόνο για λίγη ώρα μέχρι να έρθει η μητέρα μου.