Το τέλος και η αρχή μου

Κεφάλαιο 7

Μερικές μέρες μετά (συνέχεια)

-Γιατί δεν τα νιώθω;Πείτε μου ,ούρλιαξα αυτή τη φορά μέσα στους λυγμούς μου.

Οι κινήσεις μου έγιναν σπασμωδικές γεμάτες ένταση. Τα κλάματα μου έτρεχαν σαν χείμαρροι και εγώ δεν μπορούσα να ελέγξω το σώμα μου. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν κλείσω τα μάτια μου είναι έναν γιατρό να με πλησιάζει με μια ένεση και να μου ψυθιριζει να ηρεμήσω.

Όταν ξύπνησα τα πάντα γύρω μου ήταν σκοτεινά οπότε κατάλαβα πως είχε βραδιάσει. Ένα ρολόι καρφωμένο στον απέναντι τοίχο με ενημέρωσε πως η ώρα ήταν 2:14. Στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου καθόταν η μητέρα μου η οποία είχε βυθιστεί σε έναν ανήσυχο ύπνο.

-Μάμα, ψέλλισα.

Εκείνη σαν να περίμενε από στιγμή σε στιγμή να ξυπνήσω και βρισκόταν σε επιφυλακή άνοιξε αργά τα μάτια της και με κοίταξε.

-Κορίτσι μου, είπε βουρκώνοντας.

Σηκώθηκε από την καρέκλα και κάθισε στο κρεβάτι μου ενώ με αγκάλιασε προσεκτικά.

- Δεν ξέρεις πόσο φοβήθηκα, κατάφερε να πει ανάμεσα στους λυγμούς της.

-Συγγνώμη, ήταν το μόνο που κατάφερα να πω αφού δάκρυα είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους και στα δικά μου μάτια.

Μείναμε έτσι αγκαλιασμένες για πολύ ώρα σαν να προσπαθούσαμε να χορτάσουμε η μία την άλλη. Δεν ήθελα να σκέφτομαι καθόλου πως παραλίγο να μην την ξαναδώ ποτέ.

- Ο Αχιλλέας πού ειναι; ,ρώτησα σπάζοντας τη σιωπή.

Εκείνη με απομάκρυνε από την αγκαλιά της και με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Έπειτα απέστρεψε το βλέμμα της από πάνω μου και για λίγο επικράτησε μια αμήχανη σιωπή.

-Είναι στην εντατική. Δεν έχει ξυπνήσει ακόμα, απάντησε μηχανικά.

-Είναι σοβαρα; ,ξαναρώτησα εγώ.

-Αρκετά, απάντησε βιαστικά η μητέρα μου.

-Ξέρεις μαμά...τρέχαμε, της δήλωσα φοβισμένη.

Εκείνη με αγκάλιασε σφιχτότερα δίνοντάς μου ένα απαλό φιλί στο κεφάλι.

-Μην τα σκέφτεσαι αυτά τώρα. Πρέπει να ξεκουραστείς, είπε σκουπίζοντας τα υγρά της μάτια.

Προσπάθησα να ανακαθίσω στο κρεβάτι, ανίκανη να ελέγξω τα πόδια μου. Και τότε θυμήθηκα.

-Μαμά τι συμβαίνει με τα πόδια μου; ρώτησα.

- Είναι απλά από το σοκ. Σε λίγες μέρες θα είναι όλα εντάξει, απάντησε προσπαθώντας να σταματήσει τα δάκρυά της.

- Μου λες ψέματα, της φώναξα.

Ανίκανη εκείνη πια να συγκρατηθεί ξέσπασε σε δυνατό κλάμα. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει σήκωσα το σεντόνι με το οποίο ήμουν καλυμμένη αποκαλύπτοντας το κάτω μέρος του σώματός μου παρά τις προσπάθειες της μαμάς μου να με σταματήσει. Όταν το ήρθα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα, ήξερα πως το τέλος για μένα είχε φτάσει.

-Όχι, ούρλιαξα απελπισμένη κλαίγοντας.

Η μητέρα μου με αγκάλιασε προσπαθώντας να με ηρεμήσει ενώ εγώ προσπαθούσα να τη διώξω από κοντά μου. Τότε γιατροί οι οποίοι πιθανόν είχαν θορυβηθεί από τις φωνές μου μπήκαν γρήγορα μέσα στο δωμάτιο. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ένιωσα την γνώριμη αίσθηση της βελόνας στο δέρμα μου, ενώ τα βλέφαρα μου άρχισαν να γίνονται βαριά. Λίγο πριν κοιμηθώ είδα τη μητέρα μου να με κοιτάει με τα μεγάλα της υγρά της μάτια ψιθυρίζοντας μου συγγνώμη.