The Hideous Me (One Shot Story) COMPLETED

UGLY 1

KIM's POV

I'm here lying in the grass ground thinking when is the day that someone will approach me and ask me if I can be their friends.

Mahirap ba talagang i-accept sa mundong to ang mga pangit na kagaya ko? Hindi ba talaga kayang pakisamahan ng ibang tao ang isang taong imperfect tulad ko?

I have scars in my body, my face is full of pimples and black heads, my nose is flat, I don't have that kissable lips, my hair is always messy and my skin is not white.

No one wants me to be their friends. No man can fall for me, I'm not their ideal type of girl. I'm just a nobody living in this world.

*plok*

Oh tomato again in my shirt?

Nang tignan ko kung sinong bumato, the campus bullies pala and I'm their favorite person to bully.

"Oops I thought trash bin tao pala. Sorry *laugh*" - Bully 1
"Tao ba yan? Akala ko basura" - Bully 2
"Guys you shouldn't do that. That's bad, she is still a human. You should do this to her. Watch me" - Bully 3

Lumapit siya sakin at sinuot sa ulo ko ang brown paper bag na dala niya.

"There, no more bad view *laugh*"
"Hey ugly duckling, you should always wear that ok? It suits you *laugh*"
"Let's go girls. Don't waste our time in this ugly creature. Goodbye ugly duckling, I hope we can't see you again. You're not good to look at"

They left and my tears run down in my face. I'm a loser. I know. I can't stop them from bullying me, I'm used to it.

Bumalik na lang ulit ako sa pagkakahiga sa ground with a paper bag in my head. My tears can't stop falling. Yaaa tears stop! Then my tears turn into sobs.

Dapat hindi na ko naiyak kasi sanay na ko. Pero masakit pa rin pala kapag naririnig mo pa rin sa ibang tao.

I forgot to tell my name, I'm Charm Kim Millantes. I used Kim as my name because Charm is not suit to me. Maganda ang pangalan pero pangit ang may ari ng pangalan. How irony *fake laugh* I'm 19 years of age. I don't have siblings and no parents or guardian.

When I was a young, my mom and dad died from a car accident. Mga kapatid naman ng mom and dad ko ayaw akong kupkupin. So in the end, sa bahay ampunan ang punta ko. But when I reach the right age to live alone, umalis na ko sa bahay ampunan.

Since umalis na nga ako sa bahay ampunan, kailangan kong suportahan ang sarili ko. I have a 2 part time jobs. I'm a waitress in the RM's Cafe and janitress in the bar at night.

Akala ko sa trabaho magkakaroon na ko ng kaibigan pero hindi pala. Kahit sila iwas sakin, ayaw nga nilang makasabay ako pag lunch time na. Pinandidirihan nila ako dahil sa mukhang meron ako.

Sometimes I asked God, why He gave me this kind of face? May ginawa ba ko sa past life ko na sobrang sama para makaranas ako ng ganito?

Nagtampo ako sa kaniya dahil sa mga naranasan ko pero I must be thankful to Him because He give me a chance to live and experienced hellish life.

My phone alarm. It's time to work now, buti na lang hindi natingin sa physical na itsura ang may ari ng mga pinagta trabahuhan ko.

Tumayo na ko at tinanggal na ang brown paper bag sa mukha ko. Naglakad na ko palabas ng campus at ininda ang mga pangungutyang naririnig ko habang nadaan ako.

After half hour of walking, I reach my destination. Time to work self, smile like something good happened.

Pumasok na ko at nagpalit ng uniform sa locker room. After that lumabas na ko para mag serve na sa mga customer.

Nagsimula na kong mag trabaho pero syempre hindi mawawala ang mga taong mahilig manghiya ng kapwa.

"Bakit mali ang order na napunta samin? 2 black coffee and mocha cake ang order namin. Ano to?"
"Ahm Ma'am yan po yung inorder niyo. 2 cappuccino and mousse cake. Inulit ko nga po ulit yon at sabi niyo tama po yon"
"Ah so sinasabi mo na kasalanan ko na bingi ka? Pangit ka na nga, bingi ka pa. Kawawa ka namang bata ka"
"Ma'am hindi po ako bingi, narinig ko po ng tama yung sinabi niyo at yan po ang order niyo"
"At nasagot ka pa talaga? Nasaan ang manager mo? Gusto ko siyang kausapin"

Kinabahan ako bigla, baka matanggal pa ko sa trabaho.

"Ma'am pag-usapan na lang po natin ng maayos to, madadaan naman po sa magandang usapan to eh"
"No! I need to talk your manager"

Lahat na ng tao sa cafe nakatingin na samin at nagbubulungan. Yung iba naaawa sakin pero yung iba may pangungutyang tingin na ibinabato sakin.

"What's happening here Kim?“
"May misunderstanding lang po Ma'am R"
"Are you a manager?"
"Yes Ma'am. Is there something wrong?"
"Yes! Mali ang ibinigay saking order ng pangit na bingi na babaeng to at nakikipagtalo pa siya sakin"
"Pero Ma'am--"
"Shut it Kim. Sorry po Ma'am papalitan na lang po namin yan"

Tumingin sakin si Ma'am R.

"In my office, now!"

Nauna na siyang umalis.

"You deserve it. Nakipagtalo ka pa kasi sakin, customer's always right. You didn't know that?"

Hindi ko na siya sinagot at sumunod na kay Ma'am R. Kumatok muna ako bago pumasok.

"Sit"
"Ma'am sorry po"
"Kim this is not the first time na may customer kang sinagot. Diba bago ka magsimula sa trabaho, sinabi ko ng wag makikipagtalo sa customer. But what did you do?"
"Ma'am sorry po talaga. Wag niyo po akong sisantihin. Kailangan ko po ng trabaho"
"I'm sorry Kim but I have to. Here is your payment, you can leave now"

Nanlulumo kong kinuha ang sweldo sa ibabaw ng table ni Ma'am R. Nawalan na ko ng isang trabaho.

"Sige po Ma'am. Thank you po"

Lumabas na ko at kinuha lahat ng gamit ko sa locker's room.

"Feeling kasi laging magaling, natanggal tuloy"
"Buti nga sa kaniya, sipsip naman yan kay Ma'am R"
"Shh guys wag na nating pag-usapan yan baka isumbong tayo kay Ma'am R. Sumbungera pa naman yan"
"Ano naman? Wala na naman siya dito"

Hindi ko na lang sila pinansin at nagtuloy na ko sa paglabas ng RM's Cafe. Napaaga pala punta ko sa bar.

Nagulat ang ibang kasamahan ko dahil ang aga ko pero hindi naman nila ako kinakausap. Pagkatapos kong magpalit ng uniform lumabas na ko at nag ayos na ng mga table at nag map dahil maya maya magbubukas na ang bar. At dahil kulang sa tao ngayon, pinag waitress ako ng manager namin.

Serve dito, serve don. Buti na lang sa bar na to walang pakielamanan ang mga tao dito. As long as na hindi mo sila pinapansin, hindi ka rin nila papansinin.

And my tedious day is over.