ZAMANSIZ

1-KATİL

Gündüzleri hava sıcak olmasına rağmen geceleri ürpertici bir soğuk oluyordu hep, neyse ki evden çıkarken yanıma hırka mı almıştım. Bu biraz da olsa beni sıcak tutacaktı.

Evde çok gürültülü bir kavga olmuştu hatta kırılan vazolar hala gözümün önündeydi ama aldırmıyordum çünkü anneme saygısı olmayan bir adama 'baba' diyemezdim. Annemin ölümü bile onun suçuyken nasıl olurda bu kadar rahat olabilirdi aklım almıyor doğrusu. Ufak kardeşim neler olduğunu henüz tam anlayamasa da ben biliyordum. Annemin katili babamdı ve bunu bile bile onun geceleri rahat uyumasına izin vermeyecektim. Evet bir şey yapamayacağımı biliyorum ama yine de ona gününü göstermeliydim.

Düşüncelere dalmış giderken evden de baya bi uzaklaşmış olduğumu farkettim. Gidecek bir yerim yoktu, eve de geri dönemezdim yanımda bir miktar para vardı ama bu otel için yetmezdi. Yürümeye devam ederken sahile yaklaştığımı gördüm denize karşı olan banka oturup düşünmeye başlamıştım.

Annemle babam birbirlerini çok severlerdi daha doğrusu biz hep öyle sanardık. Babam eve sürekli geç gelirdi, annem işte olduğunu söylerdi ama gelene kadar beklerdi. Bir gün bende bekledim - annemden gizli- odada uyuyormuş gibi gözüksemde aklım içerdeydi kapı açıldı ve babam içeriye girdi, bir süre sonra bağırtıları duymak çok da zor değildi. "Yine o kadının yanından geliyorsun değil mi?"

"o kadın" mı? Ne yani babam annemi aldatıyor muydu? Onları dinlemeye devam ediyordum.

"Evet, yine onun yanından geliyorum sana boşanmak istediğimi söyledim ama sen boşanmayı reddettin şimdi karşıma geçip bana hesap soramazsın, anladın mı? "

Bu lafları babam mı söylüyordu, şok olmuştum. Annem ağlıyordu, canı yandığı her halinden belliydi annem gerçekten seviyordu babamı, ama babam...

Babam sarhoştu belki de o yüzden öyle konuşuyordu diye kendimi avutmak istedim ama gördüğüm görüntü karşısında kanım donmuştu resmen. "Artık senden kurtulmak istiyorum, ya boşanmayı kabul edersin ya da ben senden temelli kurtulurum" annem bakakalmıştı. Kadıncağız ne yapacağını bilemedi birden odamdan çıkıp olaya müdahele etmek istedim ama ortalık çok karışmıştı, vazgeçtim. "Hayır, çocuklarıma bunu yapamam sen o sürtükle beraber olacaksın diye anne babaları ayrı bir hayat geçirmemeliler."

"Bunu sen istedin." dedi, soğuk bir tavırla karşımda babam değilde bambaşka bir adam duruyordu sanki. Ne yapacağını çok merak ediyordum doğrusu ama tam da kesirememiştim bu benim tanıdığım adam değildi. Bu benim babam değildi. Bu bir canavardı. Masada ki bıçağı alıp anneme sapladıktan sonra şok oldum ne yapacağımı bilemedim, ağlıyordum. Babam benim izlediğimi görmüştü yanıma gelir diye odanın kapısını kitlemiştim ama gelmedi, o da şoktaydı. Tüylerim diken diken olmuştu resmen babam dediğim adam gözümün önünde annemi öldürdü o bir katildi.

Polis tanıdıkları olduğu için olayı örtbas ettirdi, tam bir şerefsizdi. Artık nefret ediyordum ondan annemin katiliydi o. Gördüklerimi anlatmayayım diye her gün dövüyordu beni, anlatmayacaktım zaten. Küçük kardeşim babamı seviyordu çünkü onun gerçekleri bilmesini istemiyordum bu yüzden söyleyemedim kimseye. Ama biz daha olayın şokunu atlatamadan annemi aldattığı kadını bizim eve getirdi. Benim baba dediğim adam bu kadar karaktersiz miydi gerçekten. Kavga etmiştik, o yüzden evden ayrılmıştım zaten. Bu düşünceler beynimi kemirirken oturduğum bankta uyukluyordum, çantamı kafamın altına koyup üstüme hırka mı örtmüştüm zor bir gece olacaktı. "Yarın başımın çaresine bakarım artık." dedim, kendi kendime ve kendimi uykuya bıraktım.

Sıcacık hava yüzüme çarpıyordu uyandığımda, yumuşak bir yataktaydım gözlerimi aralayıp etrafa bakındım buraya çok yabancıydım. Burnuma erkek parfümü kokusu geliyordu, gerçekten paniklemeye başladım. Mutfakla salon birleşikti arkamı döndüğümde mutfakta birinin olduğunu gördüm, işte şimdi gerçekten korkuyordum. Bana döndü ve gülümsedi "Günaydın" aklımda bir sürü soru vardı: "Ben neredeydim?" "Buraya nasıl geldim?" ve en önemlisi "Bu adam kimdi?"...