Ölümcül çarpışma ~BİTTİ~

Beklemediğim tepki

Barış bana doğru yaklaşıyordu iyice sonra beni yerden kaldırdı belinden tuttu ve kendine çekti sonra bana "çok güzelsin" dedi...Kendi kaşındı!
Kafasını ısırdım...!
B-aaaaaaa!!! Ne yapıyorsun be!!
Y-asıl sen sapık mısın ha?!
B-hayır sadece gençliğimi yaşıyorum ben!
Y-tamam yaşa ama mümkünse beni buna dahil etme?! (Cebimden çeki çıkardım) al bu senin olmalı...
B-evet benim.. iyide sen bunu nerden buldun ki?
Y-motorla yanımdan geçerken düşürdün herhalde. Neyse ben gidiyorum!
Ordan iyice uzaklaşınca barış bana bağırdı dedi ki
"Cebindeki kapıtta telefon numaram var ara beni"
Cebimden kağıdı çıkardım tam yere atacaktım ama atmadım sonra işime yarar belki diye düşündüm.
Eve doğru yürümeye başladım...Sonra düşündüm ki eve gidip de ne yapacaktım ki?
Ahhh salak yaprak tabiki ders çalışacaktım. Avukat olmak istiyorsam kafamı dersten kaldırmamam lazım.!.
Yaprak eve gider ve bütün gün ders çalışır. Sonra cebindeki kağıdı farketti eline aldı aslına ne işine yarayacaktı ki bu kağıt. "Kalsın yaaa içimden bir ses sonra işine yarar diyor"
ERTESİ SABAH
Okul olmadığı için ne kadar mutluyum anlatamam. Dün yeterince ders çalıştım bence biraz dışarı çıkma zamanı umarım yine o çocukla karşılaşmam. Umarım....
(Karşılaştı)
Yolda yürürken aklıma küçükken annemle gittiğim parka gitmek geldi oraya doğru yürümeye başladım sonra parkta bir bankta oturan barışı gördüm "bu çocuk benim kaderim" Ona gözükmemek için koşarak geçtim ordan ama maalesef
B-yaprak! Gelsene buraya
Y-sen...sen niye ağlıyorsun?
B-eee boşver ama bak beni bu halde gördüğünü kimseye söyleme lütfen....
Y-tamam söylemem sen merak etme.. sen neden ağlıyorsun onu söyle bana.
B-ben annem ve babamın bu parkta ölümünü izledim... Annemle babamın elini tutuyordum sonra iki tane adam geldi onları vurup kaçtılar onlar...onlar benim ellerimi bıraktı ve o zamandan beri kimse benim elimi tutmadı
"Niye dinliyordum ki içimden ona sarılmak destek olmak geldi ama olmaz..."