Bu gece diğer başlıkları incelemeden yazmak istiyorum. Nereden bulaştım bu yazarlık işine diye düşünür iken bir anda eskiye döndüm yani çocukluğuma inebiliyorum psikolog olmadan yetenek mi? Yetenek fakat nasıl bir türlü bu boktan faydalanacağımı bilmiyorum. Aşk şiirleri yazardım ilk sevgilime çocukluk aşkıma, o gitti yerini Karagümrük tribünü aldı sonra bağıra bağıra söyledik o besteyi hep bir ağızdan "Kimseyi, kimseyi sevmedim senin gibi." Tribünden de kopardılar beni zaten ondan sonrası hayatım oldu bir anda temiz suların aktığı bir kanalizasyon.
Tuttular elimden yeter artık son ver bu sevdaya dediler ve bıraktılar beni klinik' ğin birine. "Hoş geldin geçmiş olsun." Çıkınca ne oldu sonra sor birader sor herkez gibi sende sor sonra sonuna kadar dinle "Geçmiş olsun." Sen yoluna ben yoluma çok karşılaştım senin gibiler ile, Merdivende içki eşliğinde çok güzeldi kafamız arada müzik molası verirdik sonra sen anlatırdın sabah olurdu vedalaşır evlere dağılırdık tünelden binerdim otobüse o kafayla sürekli, semte gelince inerdim. Herkesin uyandığı saatte ben uyurdum. Hiç bir boka yaramadı yaptıklarım kabul ediyorum fakat uzun bir süre önce kendime çeki düzen verdim. Nedense insanlar halimden şikayetçi, duruşumdan bakışımdan, yürüyüşümden, konuşmamdan, hal ve tavırlarımdan. Sikik düzende ben böyleyim eğer düzen kusursuz olsaydı ben ve benim gibiler bu durumda olmazdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
O ' AN
PoesíaÇocuklara tiyatroya gidecekleri söylenir ve ünlü fotoğrafçı Alfred Eisenstaedt hayatında ilk kez o gün tiyatroya giden çocukların o anını çeker...
