Κάποια Μέρα (προσωρινή Παύση Κυκλοφορίας)

Η κατρακύλα

°○ Γιατί μάτια μου, εγώ προσπάθησα να σ'αρνηθώ και τα λιμάνια σου να κλείσω μα εσύ επέμενες πως η ζωή ένα ταξίδι είναι... Ένα ταξίδι που ήθελες να κάνουμε μαζί....○°

Η απάθεια της ζωής μεταμορφώθηκε σε στόχο. Μεταμορφώθηκε στην ιδέα πως έπρεπε να γίνω μια γυναίκα που θα κατάφερνε να θερίσει τα πάντα στο πέρασμα της. Κι αυτό έγινα φυσικά.. 

Όχι μόνη. Από εκείνο το πρωινό δεν έμεινα ποτέ πια μόνη. Ο Λουκ το είπε και το έκανε... Δεν σταμάτησε να έρχεται στο σχολείο κάθε πρωί ρισκάροντας τη θέση του στο κολλέγιο μόνο και μόνο για να βεβαιωθεί πως πάω. Πώς διαβάζω... Πώς ειμαι καλά...

Ηταν τρομακτικό στην αρχή. Πάρκαρε τη μηχανή, έβγαζε το κράνος, φορούσε το γυαλί και περνώντας το χέρι μέσα από τα πανέμορφα καστανά μαλλιά του έκανε όλα τα κορίτσια να λιώνουν. Δε χαμογελούσε όμως σε εκείνα...Μα σε μένα.

Προσπάθησα να τον διώξω αρκετές φορές μα ήταν ο Λουκ. Και ο Λουκ δεν έφευγε. Ο Λουκ επέμενε... Επέμενε μέχρι που κύλησα...Μέχρι που κατρακύλησα για να το θέσω πιο σωστά...

Πώς κατρακύλησα; Όταν ένας άνθρωπος σε πολιορκεί κάθε μέρα και ξαφνικά δεν τον βλέπεις μπροστά σου όσο και να μη θες αγχώνεσαι...Ένα πρωί δεν ήρθε... Ένα πρωί δε πάρκαρε τη μηχανή... Ένα πρωί δεν μου χαμογέλασε...

Εγω; Εγώ η αλήθεια είναι πως τρόμαξα... Πίστεψα πως βαρέθηκε να βρίσκεται εκεί και να τον διώχνω... Έλα όμως που το βράδυ ήρθε... Ήρθε και ο αθεόφοβος σκαρφάλωσε στο παράθυρο μου ... Ήρθε και τότε κύλησα...Κύλησα μαζί του σε μια ζωή γεμάτη καινούρια δεδομένα. Είμασταν ο Κόλινς και η Πράις. Είμασταν ένα. Γίναμε ένα...