unknown boy》l.s

2.2

Sahilin kenarında Louis'nin evinin önüne doğru yürürken aklımda belki de bin düşünce vardı. Saat 2:30'du. Yarım saat sonra bitecekti her şey ve belki de biz yine kavuşacaktık.

Bundan o kadar emin olmasam da ona her şeyi anlatacaktım. Geçmişi,yaşadıklarını...

Peki ya inanacak mıydı? İnanmazsa eğer,elimde bir sürü fotoğrafı vardı. Onları gösterecektim tek tek. İnanana kadar bırakmayacaktım onu.

Beni böyle tetikleyen şey,bu sabah instagram'a atılan fotoğraftı. O kızla öpüşürlerken yakalanmıştı ve haber sayfalarına düşmüştü fotoğraf. Bir sinir krizi geçirip Louis'ye ani bir sinirle mesaj atmıştım. Pişman mıydım? Hayır.

Kolumdaki saate baktım. 2:45. Derin bir nefes aldım. Son 15 dakika...

Söyleyeceklerimi kafamda toparlamaya çalışırken evinin önüne gelmiştim bile. Işıklar yanıyordu. Biraz ilerleyip denizin kenarındaki kayalıklara oturdum ve gelmesini bekledim.

2:50. 10 dakika...

Gelecekti.

Ve sonunda saat 3. Arkamı döndüm gelip gelmediğini görmek için ama yoktu. Eh,biraz geç kalabilirdi tabii. Elime bir dal parçası alıp onunla oynamaya başladım.

3:30. Hâlâ yoktun. Gözlerimi denize diktim ve denizin sakinliğini izlerken bir sigara yaktım. Yeni bir paket almıştım buraya gelirken. Belki...o da ister diye.

Ve saat 4. Artık emindim. Gelmeyecekti.

Telefonumu çıkardım cebimden ve onunla olan mesaj kutusuna girdim.

gayforlou: hey,louis?

gayforlou: 1 saat oldu

gayforlou: evinin önündeyim ve seni bekliyorum

gayforlou: pekâlâ

Arkamı dönüp evine baktım ve...ışıklar sönmüştü.

Ve o an kalbim milyonuncu kez kırılırken,dal parçasını denize attım ve gözlerimin dolmasını umursamayarak arkamı dönüp yürümeye ve aynı anda ağlamaya başladım.

Belki de bu,senin için milyonuncu ağlayışımdı ve hiç bir şeye değmediğini biliyordum,Louis Tomlinson.

Senin değiştiğini de biliyordum,bir daha eskisi gibi olamayacağını.

Ama yine de,sabaha kadar ağlamamı durduramamıştım işte,elimden sadece ağlamak geliyordu zaten.

_

louis,harry'nin elinde oynadığı dal sana girsin.