I'm trapped inside a nightmare...

4.

"Pardon!? Hebben jouw ouders je niet geleerd hoe je moet praten tegen andere?" Zegt mn tante "BEGIN NIET OVER MN OUDERS!" Mijn oom doet zn mond open en dan weer dicht. Mijn tante pakt zijn jas en tas en mn oom bij zn hand "Kom Jan laten we gaan, ik blijf niet langer bij deze onbeschofte kind. Zoek het zelf maar uit!" En daar gaan ze. Wat moet ik doen? Helemaal alleen in een grote villa zonder ouders. Ik wil niet naar school, ik wil de stomme gezichten van Kayla en Eva niet zien. Hoe mensen me nu gaan uitlachen of medelijden met me krijgen dat wil ik niet. Maar dan word er op de deur geklopt. Ik kijk uit het raam naar beneden, huh de politie? Ik ren naar beneden en doe de deur open. "Eeh wat is er?" "We moeten je meenemen naar de politiebureau." "Wacht wat hoezo? Ik heb niks gedaan." "Jij hebt inderdaad niks gedaan, maar we leggen het je uit als je met ons meekomt."

"Waarom moest ik mee?" "Je bent minderjarig, je mag niet alleen blijven daarom hebben we al een verblijf voor je gevonden." "Een wat! Ik ben toch geen dier!" "Met een verblijf bedoel ik een weeshuis." Nee een weeshuis, ik kan het niet geloven. "Maar die is niet hier, de weeshuis waar jij in gaat wonen is in Rotterdam." "Maar dan kan ik mijn ouders niet meer bezoeken!" "We gaan je over 2 uur ophalen en naar je weeshuis brengen, dus wees snel."

Ik kan het niet geloven. Ik, ik moet naar een weeshuis. Kamers die je moet delen met allemaal vreemdelingen. Ik moet mezelf redden, en ik kan mn ouders niet meer bezoeken. Ik besluit om niet naar 'huis' te gaan maar naar de graf van mijn ouders.

"Mam, pap, ik moet naar een weeshuis. Helemaal alleen. Ik weet niet wat ik moet doen. Waarom hebben jullie mij ook niet meegenomen? Jullie zeiden altijd dat jullie mij nooit alleen zouden laten dat jullie er altijd voor me zouden zijn. Maar jullie hebben me verlaten. Ik haat mezelf nu omdat ik zo onaardig was tegen jullie. Ik wou altijd alle nieuwe dingen, alles wat in mode was wou ik. Maar ik wist niet dat we failliet waren gegaan. Het spijt me want als ik niet zo dom en hebberig was zouden jullie er nog geweest zijn. Ik hoop dat jullie mij vergeven, maar ik ga mezelf dit nooit meer vergeven. Mijn weeshuis ligt in Rotterdam dat is zo ver van hier. Ik ga jullie niet meer kunnen bezoeken. Ik mis jullie, heel erg." Ik ga tussen de graf van mijn ouders liggen, ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden. Ik wil ook weggaan ver weg. Ergens waar niemand me kan vinden, waar ik samen ben met mijn ouders en niks en niemand ons uit elkaar kan krijgen. Ik wil ook meegaan met mijn ouders.