Depresyon

Bölüm 2

GEÇMİŞ

6.Sınıfın yazıydı. Bu sene 7.sınıf olacaktım. Ve bu yaz dükkanda çalışmaya başlayacaktım. Kırtasiye dükkanı. Yazın nasıl bir kırtasiye is yapabilir ki ?

-Sevdeeee"

Ve annemin o tiz sesi kulağımda çınlama etkisi yarattı. Yataktan kalkmam için yapıyordu herhalde. Ama hiç ona cevap verecek halim yoktu. Ve odama pat diye girdi.

-Kalkmayı düşünmüyor musun ? Ise geç kalıcaksın. "

-Tamam kalkıyorum. Giderim birazdan. "

Ve hazırlanmaya başladım. Kahvaltımı yapıp evden çıktım. Ve asansöre bindim. Evimiz tokilerdendi. 10. katında olduğumuz için merdiven pek kulanmıyoruz. Ve asansöre bindigim anda o nu gördüm.

Berkay. Üst katımızda oturuyordu. Ve yaklaşık 1 senedir plotonikti. Konuşuyorduk bazen. Ama sevdiğimi falan söylememiştim. O da bi cafede çalışıyordu. Biraz muhabbet edip farklı yönlere gittik. 

Bende dükkana doğru yöneldim. Dükkan bi ticaret merkezinin içerisindeydi. Ve annem ilgileniyordu. 2.5 senelik bir kırtasiyeydi. Evimize de baya yakındı.

Sabah gittiğimde yanımızdaki bayan kuaför açmıştı. Günaydın diyerek dükkani actim.

Yaklaşık 3 saat sonra yanıma bir kız geldi.

-Merhaba"

-Merhaba, buyurun ?"

-Ben yan taraftaki kuaförün yardımcısıyım. Yanına uğramak istedim. Adım Rumeysa bu arada. "

Çok güler yüzlü ve sevecen bi kızdı. Benden büyük olduğu her halinden belliydi ama çocuk gibiydi. Bense 20 yaşında biriymiş gibi konuşur hareket ederdim.

-Iyi yapmışsın benimde adım Sevde. Tanıştığıma memnun oldum. "

Rumeysa çok cıvıl cıvıl bir kişilikti. Genelde okulda herkesle anlasabilen tiplerden benimse adam akılli bi tane arkadaşım yoktu. Rümeysa nın bana zarar vermeyeceğini ve çok yakın olacağımızı düşünüyordum. Ve numaralarımızı aldık. Daha sonra evlerimize gittik.

Eve geldim sonunda. Annem Rümeysa nin geldiğini benden önce duymuş ve buna çok sevinmişti. Sevinme nedeni benim yalnızlıktan kurtulacağımı falan düşünüyordu. En büyük hatasıyım hastaliğim yalnızlıktı.

Mutlu bir yalnızlığım vardı. Okulda veya oturduğum bölgede sadece merhaba nasılsın gibi arkadaşlarım falan vardı. Bir de 1 senedir sevdiğim insan. Bizim üst katımızda oturuyordu. Annesiyle babası ayrı olduğundan pek konuşmazdi. Hoş ya benim annemle babam ayrı değil ama ben hiç konuşmuyorum. Ailevi olarak sorunum yoktu. Tek büyük sıkıntım yalnızlıkti. Kurtulamayacağım kadar büyük bu o kadar kasvetli.

SABAH

Her sabah annemin o tiz sesi anneme bugün onun gitmesini rica ettim. Ilk başta kabul etmese de sonradan ikna edebildim. Ve annemi yolladıktan sonra Rümeysa yı çağırdım. " Ben de bugün kuaföre gidemedim zaten. Çok kötü grip oldum." Yazın ortasında nasıl grip olunuyo lan ? Bir şey demedim. Ve Rümeysa geldi. Kapalı olduğunu yeni fark ettim. 10.sınıfa geçmişti. Kilolu bi kızdı. Çünkü sürekli abur cubur yiyordu.

Her seyi anlattım ona. Berkayi okulumu ve yalnızlığımı.

- Berkay ı sevdiğini ona söyle bence."

- Hayatta yapman olmaz. Yüzüne gidip nasıl diyim. Arkadaşlığımız bozulmasin bari."

- Mektup yaz o zaman. Hem sen de kurtursun. "

- Evet mantıklı. Tamam bugün yazıcam akşam dışarı cikariz mektubu verip dışarda dolaşırız olur mu ?"

-Tamam tamam"

Ve hava kararmaya başladı. Bir sürü mektup yazmıştım ama olmadı. En sonunda bir tanesi olmuştu. Bunu verecektim.

Ve şimdi ailemden izin alman gerekecekti. Ve sanırım çok içtenlikle izin verirlerdi. "Anneeeee dışarı çıkabilir miyim biraz ? " Annem ciddi misin sen gibisinden şok olmuş bire bakış attı. " Tabii çıkabilirsin "

Dışarı çok çıkan birisi olmadigim için bu duruma pek alışık değillerdi. Rümeysa ya mesaj attim ve bizim binanın önüne gelmesine söyledim. Ve buluştuk. 1 sene sonra her şeyi itiraf edecektim. Hazır mıydım onu bile bilmiyordum.