who do you love? | ochako uraraka

𝙐𝙧𝙖𝙧𝙖𝙠𝙖, 𝙊𝙘𝙝𝙖𝙠𝙤.

Geçmişini hatırlatacak hiçbir şey yoksa onu unutmak daha kolaydır.

Taşınırken hayat felsefem buydu.

***

Hepsine sarıldım: Tsuyu, Denki, Kyouka... Sadece onlar biliyordu. Başka kimseye söylemedim. Uğraşmak istemedim ama zaten fark bile edilmeyeceğinden eminim.

"Kendine dikkat et Ochako."

Tsuyu'nun ağlamak üzere oluşu beni de ağlatmak üzereydi. Ama kendime söz verdim, artık ağlamak yok.

"Siz de kendinize dikkat edin."

Gülümseyebildiğim kadar yumuşak bir şekilde gülümsedim.

"Ochako, acele et! Yolumuz uzun."

Babamın enerjik sesi havaya dağılırken el sallayarak arabaya bindim. Bu, bu şehre ve ilk lise arkadaşlarıma son bakışımdı.

Kulaklıklarımı taktım. Camdan gökyüzüne izlerken nostaljik müziğin kulaklarıma dolmasına izin verdim.

Ben ilk sınıfı bitirince taşınacaktık. Bunu uzun süredir biliyordum. Ama kimseye söylemedim. Şimdi lisenin ilk senesindeki tüm anılarım gözümün önüne geliyordu. İster istemez aklıma Katsuki'ye dediğim şey geliyordu.

"Beklemene değecek biri değilim."

Hatırlatıyorsa, ikinci senenin başında beni okulda göremeyeceği zaman anlam verecektir.

Numaramı, sosyal medya hesaplarımı, hepsini, değiştirdim. Ve kimseye de vermedim. Acaba seneye hakkımda ne hissedecekler? Merak etmiyor değilim...

***

Bundan 5 yıl önce Tokyo'dan taşınarak hayatımda köklü bir değişim yaptım.

"Merhaba Osaka..."

Mırıldanarak yeni sınıfıma adımımı attım. Kimsenin yeni birini beklemediği belliydi, fark edilmemiştim bile.

Geç gelmesem de her yer çoktan dolmuştu, ironiye bakar mısınız?

Cam kenarında, en arka tarafta, muhabbet eden bir üçlü vardı. En arkanın bir önünde oturan sarışın kızın yanı boştu. Oraya yöneldim.

"Günaydın, s-selam!.. Oturabilir miyim?"

Kız bana dehşet saçan bakışlar attığında itiraf etmem gerek, korktum. Beni baştan aşağı süzdü. Ardından ciddi bakışları kayboldu ve samimi bir biçimde gülümsedi. Boş sıradan çantasını çekti.