Dışarı çıkıp 6 saat aralıksız basketbol oynadım. Sözde unutmak için ama sözde. Nasıl unuturum ki? Sadece birkaç mesaj yazmıştı ama yine de mutlu olmuştum.
Birkaç cümle ile mutlu olmuştum. Sadece birkaç mesaj yüzümde tebessüm ettirmeye yetmişti. Ama şimdi o mesajlar yoktu. Konuşmalarımızı sabitlemiştim ve onun yazdıklarını ise yıldızlamıştım.
Unutmak istemiyorum. O hissi o mutluluğu. O güzel dakikaları. Yüzümde gülümseme oluşturan o insanı unutmak istemiyorum.
Hem unutamam da zaten. İlla bir filmde, sosyal medyada karşıma çıkar. Arkadaşlarıyla, sevgilileriyle. Mutlu olacak. Mutlu olmasını istiyorum tabii. Ama benimle mutlu olsun. Evet biraz bencilce ama ne yapabilirim?
Sadece beraber mutlu olalım istiyorum. Hem o da mutlu olacak sadece ben değil. Ama benimle mutlu olamayacaksa. Benim için sorun değil. Ben üzülmeye alışığım zaten.
Oha amk hayatımdaki tüm ciddiliğimi burada kullandım. Daha da bok ciddi olurum ben.
