stigma | liskook

1,

Herkesten gizlediğin kolların

Her daim üzgün duran yüz hatların

Morarmış göz altların

Ve hep giydiğin o siyah poların

sadece lekelerini gizlemeye yetiyor.

Gözlerin, sana yemin ederim,

tüm ışıltını o koyu makyajın altında bile kendini ele veriyor.

Haykırıyorsun.

Gözlerinle haykırıyorsun.

Çünkü dil sessiz kalır, gözlerin hüküm sürdüğü krallıkta.

Sen yalnızca bir bakışınla bile kaldırabilirsin ruhumu bu denli şaha.

Yemekhanede en arka sırada tek başına oturmuş önündeki kuru pilavı yemeye çalışıyorsun.

Saçların yüzünü örtüyor, poların kollarını boydan boya sarıyor.
Maskeni aşağı indiriyor ve kurumuş dudaklarını dilinle ıslatıp yanaklarından süzülen yaşları ruhuna küçük gelen ellerinle siliyorsun.

Ben ise sadece yutkunup seni izlemekle yetiniyorum.

Sonra aniden bir şey oluyor.

Genç kız yanına doğru adımlıyor ve kafanı ellerinin arasına alarak daha yemeye bile başlamadığın pilavının üzerine gömüyor.

Sen ellerinle güç alıp kalkmaya çalışırken o başını mümkünmüş gibi daha sert tutuyor ve ortama sesli kahkahaları sunuyor.

" Senin gibi orospular bu hisse alışık olmalı ha ? " diye bağırdığında hiddetle yerimden kalkıyor ve yanına doğru adımlıyorum.

Ama yolun ortasında geri dönüp ortamı terk ediyorum.

Çünkü haklı olduğunu biliyorum.

Benim izlemeye bile kıyamadığım bedeninin her gece başkalarının altında ezildiğini biliyorum.

İşte bu yüzden gidiyorum

Sessiz çığlığını görmezden geliyor ve
tüm o kahkaha seslerinin arasında seni yalnız bırakıyorum.