Mój szkic.

Sina

Sina zakasłała, zakrywając usta materiałową chusteczką. Od samego rana wiatr dął nieznośnie, niosąc ze sobą ogrom pyłu utrudniającego oddychanie. Poprawiła szal, jednak niewiele to pomogło. Piach wnikał pod ubrania z łatwością, z jaką wzburzone morze pochłania statki. Czuła go pod i na języku. Zgrzytał między zębami i łaskotał w nosie. Z każdą minutą coraz bardziej nie do zniesienia. Opuściła głowę i przymknęła powieki. Kierowała się w stronę okazałego budynku z surowej, czerwonej cegły, królującego nad wioską ze szczytu wzniesienia. Zmusiła się i odsunęła nieco kaptur. Zrobiła to tylko po to, by upewnić się, że nadal idzie wzdłuż dobrze sobie znanej, wydeptanej ścieżki wiodącej na szczyt pagórka. Smuga smolistego dymu unosząca się z wnętrza komina upewniła ją, że powinna się pośpieszyć.

Dotarła do niewielkiego ganku i tam pobieżnie otrzepała ubrania. Nadal lekko zdyszana, otworzyła drzwi i najszybciej jak tylko mogła, weszła do środka. Nie chciała wpuścić burzy za sobą. Podłoga w sieni błyszczała, ale raczej nie dlatego, że ktoś ją mył. Pod ścianą, jedne przy drugich ułożono buty. Nie jedną parę, lecz kilka. Dobrze wiedziała do kogo należą i czyje stopy w nich chadzają. Zdjęła płaszcz i odwiesiła go na przeznaczonym do tego stojaku. Materiał barwy khaki przypominał już tylko zmiętą szmatę i miał na sobie więcej dziur niż ser pleśniowy. Swoje lata też już przeżył. Niestety – miała innego, a na zakup nowego nie wchodził w grę. Większość zarobionych pieniędzy przeznaczała na naukę, a to co zostało, szło na bieżące potrzeby. I gdyby tak zsumować wszystkie wydatki, pod koniec miesiąca zostawała z pustymi kieszeniami.

Mistrz Lambert krzątał się po niewielkiej izbie kuchennej, parząc herbatę i mamrocząc do siebie pod nosem. Sprawiał wrażenie wielce zafrapowanego, co przy jego raczej flegmatycznej naturze wydało się dość nietypowe. Naliczyła osiem kubków rozstawionych na stole i czekających na zalanie, a za razem o dwa więcej niż być powinno.

– Mamy mieć gości? – zapytała.

Mężczyzna podchwycił wpatrzone w blat spojrzenie. Przytaknął.

– Można tak powiedzieć. Powinni się zjawić godzinę temu, ale przez tę okropną burzę jeszcze nie dotarli. Trochę się niepokoję. Mam nadzieję, że dadzą sobie radę.

– Kurzawice to największa zaraza tego świata – mruknęła. Za oknami wiatr świszczał, piszczał i choć dochodziło południe, spowił świat półmrokiem. – I jak oni tu niby trafią? Po omacku?

– Nie wolno ci tak mówić. – Uniósł pokrywę wiszącego nad paleniskiem garnca, sprawdzając czy woda w nim bulgocze. – Wysłałem Hieronima do wieży obserwacyjnej w zachodniej ćwiartce. Przyprowadzi ich. Trafiłby z powrotem nawet z zamkniętymi oczami.

– Zachodnia ćwiartka... – powtórzyła cicho. – Miastowi?

Pokryte licznymi zmarszczkami kąciki oczu mężczyzny wygładziły się, a usta rozciągnęły się w półuśmiechu.

– Dowiesz się jak przyjadą – powiedział tajemniczo. – A teraz zmykaj, jestem trochę zajęty. Reszta adeptów jest w salonie, możesz do nich dołączyć.

***

Już na korytarzu słyszała dochodzące z salonu głosy. Większość z nich tworzyła paplaninę nie do odróżnienia, jednak nie wszystkie. Jeden wybijał się szczególnie. Górował nad pozostałymi barwą, brzmieniem i głębią. Przypominał grzmot rogu i dudnienie bębna, a kiedy się odzywał futryna drzwi, do których przytknęła ucho aby posłuchać, drżała. Wzięła głęboki oddech, podkasała rękawy i pociągnęła za klamkę.

– JESZCZE RAZ MNIE OBRAZISZ, ROZPŁASZCZĘ CIĘ NA TEJ PODŁODZE, JAK TU STOJĘ!

Dokładnie pośrodku izby, napinając groźnie mięśnie i mierząc się spojrzeniami, stali dwaj młodzi mężczyźni. Właściciel grzmot-głosu miał szczególnie zaciętą minę i wyglądało na to, że zamierza wprowadzić groźby w czyn. Był bowiem tak wielki i umięśniony, że swoją osobą zajmował znaczną część pomieszczenia. Mierzył grubo ponad dwa metry, a co za tym idzie, przerastał rywala o więcej niż głowę. Westchnęła z politowaniem i wślizgnęła się do środka.