"Performansına hayran kaldık. Eğer sende istersen, bu yolda bütün kadınlara umut olmak için yürüyelim. Ne dersin?"
Gülümsememe engel olamadım. Gerçekti değil mi? Gerçekten bana bu teklifi Osman sınavdan sonra Emre karabuşak yaptı... değil mi?
Dayan kalbim, Dayan! Nefesimi düzene sokarak konuşmaya başladım.
"sizinle bu yoldan yürümekten mutluluk duyarım. tüm kadınlara Umut olmak için elimden gelenin en iyisini yapacağımdan da emin olabilirsiniz."
"Ondan eminiz zaten. Anlaştığımıza göre sen diğer rol arkadaşlarınla tanış." Dedi Emre hoca. Kafamı kaldırıp Osman hocaya baktım. Kafasını olumlu anlamda sallayınca 32 diş sırıtarak odadan çıktım.
Heyecandan kalbim duracak gibiydi. Kalp atış sesleri kulağıma kadar geliyordu. Elimi kalbimin üstüne koyup sakinleşmeye çalıştım.
Bir kaç dakika sonra sakinleştiğime kanaat getirince elimi kalbimin üzerinden çekip koşarak merdivenlere ilerledim. Ta ki birine çarpana kadar. Son hız götümün üstüne düştüm. Ağzımdan koca bir "ah!" Nidası yükseldi.
Ben mi yanlış biliyorum?
Normalde erkekler kadınlar düşmesin diye belinden tutmaları gerekiyordu.
Kesinlikle meraklı olduğumdan değil.
Sadece öyle bildiğimden sordum...
"Yavaş olsana! Boğa mı kovalıyor!?" Diye çemkirince kafamı kaldırıp 2 metre uzunluğunda ki adama baktım.
"Yok, Sen kovalamıyordu beni!"
Yardım etmeye niyeti olmadığı için yerden tam destek alıp kaktım.
Götümde ağır hasar olduğu kesindi. Yüzümü buruşturup suratına baktım. "Sen az önce bana ne dedin!?"
Sırık olduğu kadar da sağar!
"Duysaydın bana ne!" Diyip hasarlı götümün acısına rağmen elimin göğüsümün üstünde birleştirdim.
Sabır dileyerek beni köşeye itti. "İrem n' oldu, o seste neydi?" Sesimi duyan Osman hoca ve Emre hocada gelmişti. Gülümsemeye çalışarak, "hiiç, hiç bir şey!" Dedim.
Sırık bana dönme gereksinimi bile duymadan beni parmakla gösterip, "o kim ki?" Diye sordu.
Bana da sorsan cevaplardım.
"Partnerin." Diyen Emre hocayla kaşlarımı çatarak sırığa baktım. Bu muydu? İkimizde birbirimize bakarak, "ne?!" Dedik.
Allahım lütfen şaka olsun!
