Günler hızla geçiyordu. Bir dönemi daha bitirmek üzereydik ve yakında karnelerimizi alacaktık. Eskisine göre biraz daha iyi bir durumda olsam da psikoloğum yarıyıl tatilinin benim için iyi bir fırsat olabileceğini düşünüyordu. Bu süreçte okuldan, arkadaşlarımdan biraz daha uzaklaşmış ve kafa dinlemeye yeterince vakit bulmuş olacaktım. Psikoloğum ve annemin de desteği ile her şeyin geçeceğine inanıyordum. Bir şeyler düzelmeye başlamıştı bile. Mesela insanlarla yeniden konuşmaya başlamış, onlara da arada bir gamzelerimin olduğunu göstermem gerektiğini hatırlamıştım. Veya artık sinirlenince belirginleşen alın çizgilerimden çok gülünce oluşan göz kenarı kırışıklıklarımı gösteriyordum. Bunlar benim için önemli gelişmelerdi. Pkul hayatımda da değişen şeyler vardı. Daha sosyal bir kız olmuştum artık, okuldaki çoğu kişi tarafından tanınıyor ve seviliyordum. Ben bunları düşünürken Gizem her zamanki neşesi ile yanıma geldi.
-Merve umarım karne günü için kimseye söz vermemişsindir.
-Hayır vermedim.
-Harika. O zaman karne günü bizimle berabersin. Sahile gider bir şeyler yapar kafa dağıtırız. Hem okuldan kalan yorgunluğumuzu da bir nebzede olsa üzerimizden atmış oluruz. Sende bize katıl ha ne dersin?
- Olabilir aslında zaten yapacak daha iyi bir aktivitem yok.
-Tamam o zaman anlaştık güzelim. Ben hemen diğer kızlara da haber vereyim. diyip fırladı bir anda. Cevap vermemi bile beklememişti. Seviyordum bu kızı. Tuhaf bir enerjisi ve neşe saçan gözleri vardı. Eminim şu an büyük bir heyecan ile o günü planlıyor, ne giyeceğini düşünüyor ve sabırsızlıkla bekliyordu. Ben de size o günü anlatacağım elbette.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçimdeki Çığlık
Novela Juvenil16 yaşında bir kız düşünün içinde çok şey birikmiş ama dışa vuramıyor, patlamya hazır ama hareket etmeye mecali yok üstelik insanlara karşı son derece güvensizlik hissediyor... Böyle bir kız neden böyledir, sonu ne olur? Merak edilen soruların cevap...
