The Maffiaboss

Capitulo nueve (9)

Nadat ik die foto's ben gestuurd durf ik niet te slapen. ik heb er over nagedacht om het iemand te vertellen, maar dan zou ik waarschijnlijk in de problemen komen met degene die dat gestuurd heeft. Ik blijf denken over wie nou zoiets zou sturen. En wie heeft die foto's gemaakt, ik bedoel het waren scherpe, goede foto's het is niet van een beginner fotograaf. Ik heb ook helemaal niemand me zien volgen. Het was druk die dag en ik ben niet goed met gezichten. De hele nacht blijf ik ronddraaien in mijn bed, denkend over dit.

Uiteindelijk ben ik wel in slaap gevallen, want de volgende ochtend word ik wakker gemaakt door mijn moeder. Ik gooi een blik op mijn telefoon, maar durf hem niet te pakken. Bang voor nog meer van zulke berichten als gisteren. Achteloos laat ik hem achter. Ik ontbijt met iedereen in het huis. En tijdens het eten krijg ik te horen dat mijn moeder, mijn zus en ik ergens naar toe gingen. Ik laat mijn telefoon op deze expeditie achter.

Mijn moeder nam mijn zus en mij mee naar een dorp in de buurt, waar mijn moeder was opgegroeid. Zij noemt het een dorp, maar het is groot. In Nederland zou je dit gewoon een stad noemen. In dit 'dorp' zijn we naar de straat waar mijn moeder leefde gegaan, waar we nu zijn. Er is geen fuck te doen. Alleen familie en vrienden van mijn moeder die voor haar aanvoelt als familie. Niets voor iemand van mijn leeftijd. Mijn zus is al de hele tijd op haar telefoon en ik begin spijt te krijgen dat ik mijn telefoon niet heb meegenomen. Zo gaat de dag door. Tot we na het avondeten terug gaan naar mijn tantes huis.

De hele busrit terug heb ik zitten denken over wat dat persoontje nog heeft kunnen sturen. Heeft 'ie nog meer stalkerige foto's? Of ben ik met rust gelaten? Zodra ik bij 't huis ben aangekomen ren ik haast naar de kamer toe, naar mijn telefoon. Ik heb wel berichten, maar alleen van vrienden. Op precies dat moment stuurt het persoontje weer iets. Ik ben te nieuwsgierig om niet te kijken en open het meteen. Hoe was je dag? Mijn eerste gedachte is dat ik een jongen achter zijn telefoon zie grijnzen. Boos kijk ik naar mijn telefoon. Misschien zou je denken bang, maar bang word ik niet gauw. Ik heb sowieso niet veel met emoties. Er is te veel gebeurd om mijn emoties rond te laten lopen. (Over het personage)Mijn leven is te moeilijk daarvoor. Ik heb een broer en zussen die me hebben laten vallen, hard. Ik ben door hun geplaagd dag in dag uit, dat het niet meer plagen werd en meer pesten. Ze konden er niet tegen als ik mijn emoties liet zien dus heb ik mijn emoties en hun achter gelaten. Ik sla uit mijn trans. Ondertussen ben ik nog iets gestuurd. Waarom ben je aan het huilen? Met een foto daaronder met mij met een traan op mijn wang. Ik wil hem een antwoord op geven, alleen ben ik nog iets gestuurd. Mis je me nu al? Ik frons. Heb ik je al ontmoet? Geef ik dan als antwoord. Ik krijg geen antwoord. Ik wacht een paar minuten. Geen antwoord. Ik grijns. Ik weet niet wie dit is. Maar het is nu wel zeker dat ik dit persoontje heb ontmoet. 100%. Geen twijfel aan. Ja, je hebt me ontmoet. Ik glimlach. Ik wist 't! Ik ben nog niet klaar met mijn verhoring en stuur: Man of vrouw? Bijna meteen krijg ik een antwoord. Man. Ik begin te denken. Wie is dit? Het is een man en ik heb hem al ontmoet. Oké, dat kan alsnog elke man die ik ooit heb ontmoet zijn. Ik moet meer weten om hier achter te komen. Hoe oud ben je? Ik weet niet of ik hierop een antwoord krijg, maar ik kan het altijd proberen. 27. Interessant. Niet benieuwd naar hoe oud ik ben? Stuur ik. Weet ik al. Ik was bijna vergeten dat hij mij had gestalkt. Ik weet niet waarom ik bleef door vragen. Wat is je naam? Deze vraag was niet eentje waarop ik een antwoord verwacht. Want als hij hier wel een antwoord op geeft, kan ik hem aangeven. Dus.. Leuk geprobeerd.
Ik zei toch. Dit was te verwachten. Dit is voor mij het einde van het gesprek. Met deze gedachte gooi ik mijn telefoon op bed en val ik naar achter - van zittend op bed naar liggend. Ik kleed me om voor bed en als ik terug ben heb ik een nieuw bericht.
Ik ga je morgen zien...