The Maffiaboss

Capítulo siete

Ik ben 2 uur door het winkelcentrum als ik eindelijk Dania vind. Ik ren op haar af. "Omg waar was je" vraag ik meteen. "Tja net toen jij weg was gelopen," ze geeft me een geïrriteerde blik. "Kwam erg een damn lekkere jongen binnen,"  en ze begint te lachen. Ik kijk haar achterdochtig aan. Ze stopt met lachen en kijkt me met een smile aan. "En toen kwam die jongen dus naar mij toe," ik begin te lachen. HIER HEB IK HAAR TWEE UUR VOOR LOPEN ZOEKEN? Ik ben ook echt gek in mijn hoofd. "En we gingen zoenen," haar glimlach verbreed veelste erg. "We liepen weg uit het winkelcentrum daar naar buiten omdat iedereen ons aan het aanstaren was en jij was al weg dus..". "Had me dan een appje gestuurd dan had ik je niet twee uur hebben lopen zoeken!" ik kijk haar quasi boos/streng aan. "Maar dat was niet alles," en haar glimlach strandt weg, net zoals die van mij zodra ik het verhaal hoor. "Hij duwde me opeens zijn auto in en ik was zo van 'wat is er mis met jou?' en 'wtf denk jij wel niet?' en dat zei ik dus ook de hele tijd tegen hem. En toen stopte hij in the middle of nowhere. En maakte dit!" ze tilt haar shirt lichtjes en ik kan een nog rode inkervingen van een mes dat in haar buik zat zien. "Is dat een symbool?" ik vraag het niet echt aan haar maar ook weer wel. "Volgens mij wel". "Oké wat gaan we nu doen?" vraagt ze. "Ik denk dat je het niet aan de familie moet laten zien." "Dat had ik ook al gedacht" Schreeuwt ze half.

Een kwartier later komen we bij onze logeerplek aan. Ik ga het niet thuis noemen, want nee ik ga het gewoon niet doen. We kijken elkaar even snel aan, zetten fake smile op en lopen naar binnen. We worden meteen gegroet door een tante waarbij we logeren en héél heel misschien heb ik haar naam vergeten. Heel misschien maar.

Die avond tijdens het eten begint al waar wij niet over willen praten, het winkelcentrum. "En hoe was het in het winkelcentrum?" vraagt mijn moeder. Ik stik half in mijn soep. Dania kijkt me lichtelijk paniekerig aan. "Gewoon" antwoord ik droogjes. "Oh" zegt mijn moeder en praat weer met mijn tantes. De nerveuze glimlach die ik op had gezet valt weg. En mijn zus zag het, ze kijkt me met een verbaasde blik aan. Maar went al snel haar blik af.

Na het eten loop ik langzaam naar de logeerkamer waar ik slaap, als iemand mij roept. "Kom je er niet bij zitten?" een één of ander neefje vroeg het aan mij. Ik kijk hem aan alsof het logisch is - wel voor mij - dat ik niet kom. "Nee" antwoord ik en loop de kamer in.

Na een uur half dood naar de tv aan het staren pak ik mijn telefoon uit de oplader. 63 procent, goed genoeg voor mij. Het eerste wat ik doe is mijn Instagram openen. Ik zie dat iemand onbekend mij een dm heeft gestuurd. The f*ck? Een of andere @youareminenow. Ik klik op de chat.. Het is een foto dat iemand gestuurd heeft. Nee meerdere! Het zijn foto's van mij bij het winkelcentrum. Hij stuurt me nog een bericht. Leuke foto's hè? Wat heeft dit te betekenen?! Ik weet dat jij mijn bericht al gezien hebt. En daaronder staan foto's van mij in mijn kamer dat ik naar mijn telefoon kijk. Mijn hart begint sneller te kloppen. Snel kijk ik om mij heen. Één raam staat er in mijn kamer één. Dat is het probleem niet zo zeker. Het probleem is dat dat raam niet eens zo heel groot is. Ik ren naar het raam en sluit de gordijnen. Nu hopen dat ze me niet meer kunnen vinden. Ik pak mijn telefoon. Dat gaat me niet stoppen, niks zal me stoppen.