အခန္း(၁၄)

4.9K 267 10
                                    

  Zawgyi 

           ထြက္ခြာသြားသည့္ေလယာဥ္စက္သံက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ႏွလံုးသားကြဲေၾကသံတစ္ခုပမာ။တစ္စတစ္စေဝးကြာသြားသည့္ ေလယာဥ္ကိုၾကည့္ရင္း တျဖည္းျဖည္းေဝဝါးလာသည္ကမ်က္ဝန္းတြင္းမွယိုစီးလာသည့္ မ်က္ရည္ၾကည္တို႔ေၾကာင့္...။

          ေငးၾကည့္ေနမိသည့္ ေလယာဥ္မ်က္စိေ႐ွ႕ကေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ အံႀကိတ္၍မ်က္ရည္သုတ္မိသည္။ရင္ထဲမွဒဏ္ရာကေတာ့ တဆစ္ဆစ္ႏွင့္ကိုက္ခဲလ်က္။

          "ငါမင္းကိုယံုတယ္"

          ကားတံခါးကိုဖြင့္ရန္ျပင္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ထပ္မိုးဆုပ္ကိုင္လာသည့္လက္တစ္စံု။ၾကားလိုက္ရသည့္အသံေႏြးေႏြးေလးေၾကာင့္ မယံုရဲစြာ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အသံပိုင္႐ွင္က ကြၽန္ေတာ့ကို ခ်စ္ရည္ရႊမ္းေသာမ်က္လံုးတစ္စံုႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။

          ကာကာ....။ထြက္သြားၿပီဟုထင္ခဲ့မိေပမယ့္ ကာကာက အခုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္ေ႐ွ႕တြင္႐ွိေနခဲ့သည္။

         "ငါ...မင္းကိုေရာ၊မင္းအခ်စ္ကိုေရာ တကယ္ယံုပါတယ္၊ခုလိုေတြဆံုးျဖတ္မိတာကလည္း ငါ့ရဲ႕မင္းနဲ႔ပက္သက္ျပီးသိမ္ငယ္ေနမိတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပါ"

         ခါးကိုတင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ဖက္တြယ္လာသည့္လက္တစ္စံုကေႏြးေထြးေနခဲ့သည္။ကားတံခါးကိုကိုင္ထားသည့္လက္ကို ပို၍အားထည့္မိသည္အထိ...နရီမွန္မွန္႐ွဴ သြင္းေနသည့္ အသက္႐ွဴ ႏႈန္းေတြကို ရပ္ဆိုင္းသြားေစႏိုင္သည္အထိ ကာကာရဲ႕ရင္ခြင္က ေႏြးေထြးလြန္းေနခဲ့သည္။

           "ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"

        အသံလိႈင္းမၿငိမ္စြာတုန္ခါေနသည့္ ကာကာရဲ႕အသံက ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ေပၚက်လာသည့္ ပူေႏြးေႏြးမ်က္ရည္စက္ႏွင့္အၿပိဳင္ထြက္ေပၚလာသည္။ကာကာငိုေနခဲ့တာလား...။

         သူ႔ထက္ေခါင္းတစ္လံုးပို႐ွည္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖက္တြယ္ထားသည့္ ကာကာကကြၽန္ေတာ့္ေက်ာျပင္တြင္မ်က္ႏွာအပ္လ်က္။ဝတ္ဆင္ထားသည့္ အက်ႌပါးကိုေဖာက္ထြင္းဝင္ေရာက္လာသည္အထိ ကာကာ့ရဲ႕မ်က္ရည္ပူေတြကအားျပင္းလြန္းေနခဲ့သည္။

ခ်စ္ျခင္းတရားျဖင့္လင္းလက္ေစWhere stories live. Discover now