KÜSTAH

11.Bölüm:Sürpriz Ziyaret

Aras'ın Ağzından

Okul çıkışı eve yürürken ayağıma takılan

çakıl taşlarına vura vura bir ritim

tutturarak devam ediyorum yoluma. Belki

kulağa çılgınca gelecek ama ayağımla

vurduğum çakıl taşlarının canımı yakması

hoşuma gidiyor. Dünyanın bana vermesi

gereken cezayı ben kendime vermiş gibi

hissediyorum belki de. Ama insanın kendine

verdiği cezalar, cezalandırılmak

çerçevesinde değerlendirilir mi ; işte bu

tartışılır. Eve yaklaştıkça aklıma bir sürü anı

doluyor bir anda. Kafamı sağa sola

sallayarak düşüncelerimi zihnimden

uzaklaştırmaya çalışırken, dışardan ne

kadar salak gözüktüğümü fark etsem de bu

asla umrumda olmuyor. Şu an tek yapmam

gereken, geçmişteki Lina'yı zihnimden

atmak. Çünkü o gitti ve yerine gelense

küstah bir yabancı. Anahtarımı kilide

sokarken ellerimin titremesine mani

olamıyorum. Kapıyı açar açmaz yüzümü

hafif bir esinti yalayıp geçiyor. Yine o

tanıdık sessizlikle başbaşa kalıyorum kapı

rüzgarla çarpıp kapanınca. Odama doğru

adımlarımı atarken bir hışırtı duymamla

arkamı dönüyorum sanki sebebini

bulacakmışım gibi. Kapının zili çalınca içimi

bir ürperti kaplasa da bu, kapıyı açmama

engel olamıyor. Karşımdakini görünce bir

anlık duraksasam da çabuk toparlanıyorum

: Lina. İçeri gelmesini işaret eden bir el

hareketiyle beraber salona ilerliyorum.

Şu an sevgili Lina, beraber doğum günümü

kutladığımız evde ; tabi bu sefer eskisi

kadar mutlu da değiliz, masum da. Bir

koltuğa geçerek Lina'nın da en sevdiği

koltuğa, sallanan koltuğa, oturmasını

izliyorum. Yaşananlar bir film sahnesi kadar

planlı ama bir yandan da labirentte

kaybolmuşçasına ürkütücü. Lina, ne

yapacağını bilemez bir halde evi incelemeye

devam ediyor. Sanki zihnindeki evle, şu

anki ev arasındaki '7 farkı' bulma oyunu

oynuyor. "Evet, Lina?" diyerek odada kim

bilir kaç dakikadır süren sessizliği

bozuyorum. Gözlerini benimkilerin tam

içine dikerek "Hiç değişmemiş." diyor ve

sonradan ekliyor, "Ev hiç değişmemiş

demek istemiştim." Ben de anladığımı belli

eden bir ifadeyle kafamı sallamakla

yetiniyorum. Daha sonra birkaç defa

cümleye başlayacak gibi olup geri nefesini

içine çekiyor, sanki bir şeylerden tedirgin.

"Aras, ben bilmiyordum. Gerçekten seni

tanısaydım hiçbir şey şuanki gibi olmazdı."

derken sesi daha önce duymadığım bir tona

bürünüyor, bir yanım ona acısa da,

karşımdakini küstah bir yabancı olarak

hayal etmeye zorluyorum kendimi.

Zorlandığımı anlamışçasına yüzüne

anlayışlı bir ifade takınarak" Biliyorum,

hiçbir şey ve hiç kimse eskisi gibi değil ve

olamaz ama emin ol, bu elimizde olan bir

şey değil. Seni anlıyorum, hepimiz

değişimin birer parçasıyız. N'olur

birbirimizi tanımaya çalışalım Aras'cım.

"derken yüzünde masum Lina'nın izlerini

görür gibi oluyorum.